3 yıldır benim için anlamını yitiren bir gün çünkü ne yazık ki bende babamı yitirdim.

Bugün ilk kez duygularımı anlatacağım, daha önce bu konu ile ilgili hiç duygularımı anlatmadım. Hiç kimse ile konuşmadım. Annem bile ilk defa buradan sizlerle birlikte öğrenecek hislerimi. Çünkü babamı kaybettikten sonra kendimi her şeye kapatıp kızımla birlikte uzaklarda bir hayat kurdum bir süre iyileşene kadar diyelim…

Buradan yazdığım zaman birçok kişiye ulaşacak olması belki de okurken kendinizden bir şeyleri bulmanız benim için daha anlamlı olacak.

Tüm dünyanın yaşadığı o pandemi dönemi yani Kovid dönemi hayatı değişen ailelerden biri de benim ailem.

Babam pandeminin 2. Yılı kovid oldu ve en korktuğum durumla yüz yüze geldim. Ne olduğu henüz bilinmeyen bir hastalık sürekli bu hastalıktan ölen insanlar her yerde hüzün ve korkunun kol kola gezdiği bir dönemde bilinmezliğin için de babam vardı.

Peki bu süreç nasıl oldu? Öncesi nasıldı?

Babam şeker hastası olduğu için evden çok fazla çıkmıyordu, o dönem babam annem ben ve henüz 1 yaşında olan kızım birlikte yaşıyorduk. Ben çalıştığım için annem ve babam kızıma bakıyordu o yüzden daha çok bizimle kalıyorlardı. Babamın şeker hastalığı ve yaşından ötürü benim de kendimi daha çok korumam gerekiyor maske mesafe hijyen tedbirlerini çok önemsiyordum.

Ama bir gün birdenbire hasta oldum yoğun boğaz ağrısı ateş eklem ağrısı hemen en yakın hastaneye gittim test verdim ve kovid pozitif çıktı.

O dönem kovid olan ve aynı evde yaşayanlar karantinaya alındığı için onlar da benimle karantinaya alındı. Kendimi odama kapattım, henüz bebek olan 1 yaşındaki kızım, annem ve babam ile evin........

© İz Gazete