gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar

yeryüzünde sizin kadar yalnızım

Yalnızlığımı bir başkasıyla paylaşmak istemediğim bir yer ve zamandayım. Soğuk algınlığından acı duyduğum ve sık sık burnumu çektiğimde, sanki kafatasımın içindeki tüm hücreler bir bir ölüyor.

Sırtüstü uzanmaktan yorulunca sırtıma bir iki yastık daha koyarak yarım doğruluyorum yatakta. İçerden vuran sıcak hava camlara buğu olarak yapışmış. Şafaktan bu yana kar yağıyor. Bazen fırtına olarak, bazen ufak ufak, bazen iri iri yağıyor. Vakit öğleni çoktan aşmış, kar yağışı dinmemiş; okullar tatil edilmiş yine kar dinmemiş, ben pencereden saatlerdir dışarıyı gözlüyorum, kar hâlâ yağıyor.

Bu bir öykü değil kuşkusuz. Aslında ‘yalnızlık’ ile ilgili bir deneme geçiyor aklımdan. Zaten o maksatla kalemi elime aldım.

Odada yapayalnız, sırtımı yatağın demirlerine dayamış, habire, hiç dinmeden yağan kar tanelerini sayıyorum. Evdekilerden habersizim, onlar da beni unutmuşlar, çünkü ne gelen var ne giden. Ne soran var ne ihtiyacımı gideren. Bugün beni unutmuşlar adeta. İnsanın ihtiyaçları karşılandıktan sonra, kendi kendisiyle başbaşa kalması güzel şey. Belki bu türlü yalnızlığı üç gündür ben istedim.

Yalnızlık konusu biraz zor, biraz çetrefil. Psikanalist açıklamalar gerektirecek bir konu zaten. Eskiden beri yalnızlığın ruhla ilgili bir edim olduğunu biliyordum, ama bu günkü kadar ruhsal, psiko-sosyal bir karmaşalık içinde olduğunu bilmiyordum.

Yalnızlığı hep sevmişimdir. Kalabalıkta bile. Bu demektir ki yalnızlık, insanın tek başına kalması, başka kişilerden cismen uzaklaşması, salt bir yerde, insanlardan uzak inzivaya çekilmesi değil.

Dünya edebiyat literatürüne geçmiş ‘yalnızlık edebiyatı’ denen başlıbaşına bir edebiyat türü var. Yalnızlık........

© İnsaniyet