Hayat bazen üstümüze kapanmış bir kapı gibi gelir.

Dışarıdaki sesler susmaz, insanlar yorulur, kalbimiz kırılır, planlarımız dağılır…
Ve o anlarda hep aynı yanılgıya düşeriz:
Sanki tüm olanlar bize dışarıdan dokunuyormuş gibi.
Sanki hayat, bizim irademiz dışında, rastgele bir güç tarafından yönetiliyormuş gibi.

Ama işin en gerçeği, en çıplak hakikati şudur:
Hayatın sahnesinde başrolü oynayan kişi, dışarıdaki insanlar değil…
Senin zihnindeki görünmeyen anlatıcıdır.

Zihnin düşündüğü her şey, bir tohum gibi evrene bırakılır.
Duyguların o tohumu büyütür, inançların köklerini güçlendirir, seçimlerin dallara dönüşür.
Sonunda ortaya çıkan ağacı yaşamak zorunda kalan da yine sensin.

İyisiyle kötüsüyle…
Güzeliyle........

© Haber Ege