“O da onlardan yüz çevirdi ve dedi: Ey kavmim! Andolsun ki ben size Rabbimin vahyettiklerini tebliğ ettim ve size öğüt verdim; fakat siz öğüt verenleri sevmiyorsunuz” (A’râf:79)

Tarih bize, tıpkı insanlar gibi fikirler ve ideallerin de ölümlü olduğunu gösteriyor. Eğer bir idealiteyi etkisiz kılmak isterseniz; müntesiplerinin arasındaki güçlü muhabbeti zedelemek, asgari müşterek noktalarını silmek, aralarındaki ihtilafların ateşini harlamak ve ittifaklarını bozmak gibi yöntemlere başvurabilirsiniz. Yöntemler sınırsız tabi ki. Aralarında dünya sevgisini çoğaltmak, şehvet duygularını azdırmak, makam mevki arzusunu yükseltmek, egolar, kıskançlıklar, riya... Ama nihayetinde fikri, asla bunlarla öldüremezsiniz. Fikirleri, bütün mensuplarını öldürerek de bitiremezsiniz. Aksine, ölümler fikirlerini daha diri tutar, mücadele azimlerini daha bir coşturur. Ama bir fikri, fertlerinin kalplerindeki umudu yok ederek kolayca öldürebilirsiniz. Çünkü umutsuzluk ölümdür. Umutsuzluk, bireyleri yeryüzünde gezinen ölülere dönüştürür.

Bu gerçeklik elbette umutsuzluğun kaynağının tespitini zorunlu kılıyor.

Umutsuzluğun en büyük kaynağı, umutsuzluk öncesinde, güç ve hâkimiyet istencinin aşırı düzeye yükselttiği kesin zafer beklentisidir. Oysa inanmış fikirlerin ne mutlak bir güç isteği ne de kesin bir zafer beklentisi........

© Doğruhaber