Düşünün…

Dünya henüz kalabalık değil. Şehirler yok, sistemler yok, roller yok, savaşlar yok. Hâlâ masum, hâlâ taze. Ama buna rağmen iki insan arasında bir çatışma patlak veriyor. Demek ki sorun dünyanın karmaşasında değil; insanın özünde.

Öyle ya, kıskançlıklar, kavgalar, savaşlar iki kişi arasında başlar ve ardından akrabalar, arkadaşlar da dâhil olur; ama o gün ne akrabaları vardı ne de arkadaşları.

Belki onlara Dünya’nın ilk “Z” kuşağı diyemeyiz; ama bugünün Z kuşağı, kimlik arayışında iki seçenekle karşı karşıya: Habil—değerli olmayı kendi iç dinamiklerinde arayan; Kabil—dışarıdan onay ve kabul bekleyen.

Her şey bir kabul görmeme ya da onay alamama ile başlamış olabilir mi? Elbette tek başına bu sebepten ibaret değildi; ama biz hikâyemizi bu paralelde sürdürmeye devam edeceğiz.

Eğer öyleyse, bu çok tehlikeli bir duygu olmalı. Çünkü kabul görmemenin yarattığı kıskançlık, dünyayı ilk kez bir cinayete tanık ediyor. İnsan ilk kez katil oluyor ilk kez bir insan ölüyor.

Peki ya sonrası?

Allah’a isyan eden insan, büyük bir boşluğa düşüyor. Ama belki de bu boşluk, yeni bir duygunun doğuşuna gebeydi: Korku…

Tarifsiz bir korku ve titreme sarıyor bedenini. Kaçıyor,........

© Doğruhaber