Mesleğim hukukçuluk ama memuriyetimin son demleri aday memurlara hukuk dersleri vermekle geçiyor. Hukukçuluktan ziyade eğitimci yönümüz ağırlık kazandı.

Her gün eğitim merkezine giderken aktarmalı bir servisle gidiyorum. Aktarma dan önce Bakanlığın garaj amirliğinde yarım saate yakın beklerim. Garaj amirliğinde görevli Osman bey her seferinde beni yeni görüyor ve karşılıyormuş gibi hürmet eder. Çayımı söyler. Servislerle ilgili her türlü sorunu çözme telaşının içinde benimle sohbet etmek ister. Öğrenmeyi sever, meraklıdır, ister ki zaman biraz uzasın ve daha fazla şeyler öğrensin. Zamanım müsait olduğunda mutlaka çayımı tazelettirir. Ben de onunla sohbet etmekten zevk duyarım. Osman bey ilkokul mezunudur. Hayatı şoförlükle geçmiştir. Osman bey edeplidir, saygılıdır, öğrenmeyi sever, iletişime açıktır, söz kesmez, dinlemeyi sever, usulünce soru sormayı bilir. Ben “hep böyle öğrenciler olsa da bildiklerimi hep öğretsem” diye içimden geçiririm.

Sonra eğitim merkezine geçerim. Aday memurlarımız hep üniversite mezunlarından oluşuyor. Osman beyin özelliklerini yeni nesilde göremiyorum. İşte bazı tespitlerim:

1- Kişisel gelişimle ilgili olarak “Bu dersin sınavı yok. Anlatacaklarım hayata dairdir.” dediğimde derse ilgisizlik artıyor. Çünkü hep sınav merkezli öğrenmeye alışmış kişiler, sınavsızlığı “öğrenmesem de olur, bundan bir zarar görmem” anlayışıyla hareket etmeye başlıyor. Sınav merkezli öğrenim ise aslında gerçek bir öğrenme değildir. Bernard Shaw, “Sınav faydasızdır; kapasiteyi değil, bilgiyi ölçtüğünden” diyerek bir gerçeğin altını çiziyor. Hafızaya sınav kayıtlı girmiş bilgiler sınav geçtikten sonra hemen unutuveriliyor. Çünkü kısa süreli belleğe alınan bilgiler amaç gerçekleştikten sonra buharlaşıyor.

2- Sadece ders kitabı ve test kitabıyla yetişmiş kişiler; zekaya yönelik, muhakemeye yönelik, hayal gücüne yönelik konuları algılayamıyorlar. Ancak hafızaya yönelik ansiklopedik klişe bilgileri algılıyorlar. Anlattığınız konuyu bu klişelerle........

© dibace.net