Vezir Mohammed Nourtani bir göçmen işçi. Haberlere düşen resmini görenler hemen fark etmiştir yanık tenli, çakır gözlü olduğunu ve tebessüm ile ciddiyet arasında bir ifade ile baktığını. Nedendir bilinmez, minyon birisi galiba diye geçirdim içimden ve alın teriyle hayata tutunmaya çalışan bir garip insan olarak baktım ona uzaktan.

Uzaktan bakınca anlamıyor tabi insan tam olarak vaziyeti.

Uzaktan bakınca derdi, tasayı da çok hissetmiyor.

Uzaktan bakmayı tercih ettiğimiz hayatlardan birisi de işte Mohammed Nourtani.

Uzakta olduğu sürece sorun etmediğimiz her şey ne kadar şanslı olduğumuz duygusunu tattırıyor bize ve oralarda bir yerlerde yaşananlar, buralarda güvende olmanın rahatlığını sağlıyor lakin aslında her şey yanı başımızda cereyan ediyor.

“Asla olmaz” dediğimiz her şey oluyor artık ve daha beteri uzakta olup biten sanılanların aslında burnumuzun dibinde zaten yaşandığını hiç fark etmeyişimiz. İşte asıl kâbus olan bu.

İnsanlar gözaltına alınıp kaybediliyordu. Yakınları avazları çıktığı kadar bağırıyor, çocuklarının akıbetlerini öğrenebilmek için yüzlerine kapanan devlet kapılarını yumrukluyorlardı.

Onlara uzaklarda yaşanan, olan biten şeyler olarak bakıyorduk.

Köyler yakılıyor, köylülere dışkı yediriliyor, “kaçarken vuruldu” denilen çocukların yanına boyları kadar silah bırakılıyor, resmî gazeteciler deklanşöre basıyor ve ertesi gün “bir terörist öldürüldü” haberi, bir milli müjde olarak gazetelere düşüyordu. Öldürülen çocuk bir terörist değildi. Sadece bir çocuktu. Yalın ayaktı ve ayağından çıkan terlikler kenara savrulmuştu. Üzerinde çizgili el örgüsü olduğu belli olan bir kazak vardı. Çocuk “terörist” sanılarak(!) vurulmuştu. Belki de sanmaktan öte, tüm köyün yüreğine salınacak korku için seçilmiş bir kurbandı.

Hepsini uzaklarda yaşanan kötü olaylar olarak gören yanımızda ise devlet büyüyor, kötülük yayılıyor, “öldürseler yapmam” dediğimiz her........

© Artı Gerçek