2002 yılı Nisan ayından 2014 yılının Temmuz ayına kadar Akşam Gazetesi’nin Antalya’daki Akdeniz Bölge Temsilciliği’nde çalışmıştım. Büromuz Kızılsaray Mahallesi’ndeki asansörlü üst geçidin dibindeki binadaydı. Üst geçidin karşısındaki binanın altında ise bir genç berber dükkânı açmıştı. O gün bugündür hep oraya gidip tıraş olurum. Neredeyse çeyrek asırlık müşterisi olduğum berberime geçen gün saçlarımı kestirmeye gitmiştim.

Bizim berberin oğlu, İzmir’deki bir devlet üniversitesinde tıp fakültesini kazanmış. Çok sevinçliydi. Ama bir taraftan da korkuyordu. Çünkü İzmir’de oğlunun kalacağı bir yer yoktu. KYK yurduna başvuruda bulunmuşlar. Sonuç hâlâ açıklanmamıştı. “Yurt çıkmazsa ne yapacağım?” diye kara kara düşünüyordu.

Bizim berber yıllardır evden işe bisikletle gidip geliyordu. Geçen yıl ikinci el bir otomobil almıştı. “Olmadı arabamı satar, oğlumu yine okuturum” demişti. Birkaç yüz bin liralık o otomobili satıp ev kiralamayı planlıyordu. “Emlakçı parası, depozito ve peşinat derken ev kiralamak için cebinde en az 150 bin lira olması gerekiyor” dedim.

Çünkü bu yıl bizzat ben kendim de yaşadım. Yüksek lisans için İstanbul’daki bir özel üniversiteye kaydolan kızım için 1 milyon 100 bin lira bir yıllık eğitim ücreti ödedik. Psikoloji bölümünde yüksek lisans ücretleri, pilotaj bölümüyle yarışıyor. Bitti mi? Yok. Aylık 36 bin liraya da bir oda bir salondan oluşan eşyalı bir daire kiraladık. İki aylık depozito, emlakçı parası ve peşinat derken bir anda 144 bin lira da oraya ödeme yaptık. Evin öte berisi derken yapılan harcama 200 bin liraya dayandı. Neyse ki aile büyüklerinin de desteğiyle bu giderlerin altından kalkabildik.

Bizim berberin şansı da yaver gitmiş. Ertesi gün sevinçle beni aradı: “Abi yurt çıktı.........

© Akdeniz Gerçek