“Canavarlarla savaşan kişi, bu süreçte kendisinin de canavara dönüşmemesine dikkat etmelidir.”

Nietzsche

Akşam saatleriydi. Gün bitmişti ama kafam bitmemişti. Televizyon açıktı, ışıklar loştu; herkesin “yorulduk artık” dediği o saatler… Ben yine bir şeye takılmıştım. Babam gibi. Küçük bir cümleye. Daha doğrusu Nietzsche’nin bu sözüne.

Akşamları insan daha az rol yapıyor. Gün boyunca taşıdığımız maskeler, geceye doğru gevşiyor. “Böyle olması gerekiyordu” dediğimiz şeyler, koltuğun kenarına oturup bize bakıyor. Canavar kelimesi de tam bu saatte anlam kazanıyor. Çünkü gündüzken ona başka isimler veriyoruz: güçlü olmak, ayakta kalmak, hakkını savunmak, ezdirmemek.

Hep bir şeylerle savaşıyoruz. İnsanlarla, sistemle, haksızlıklarla. Bazen de sadece sesimizi duyurabilmek için. Başlarken niyetimiz temiz oluyor çoğu zaman.........

© Akdeniz Gerçek