Kalabalığın Gürültüsünden İçsel Sessizliğe

Eskiden hayatlarımız kalabalık bir partiyi andırırdı: Sürekli yeni yüzler, bitmek bilmeyen sohbetler, proje bulutlarının sonsuz döngüsü… Her köşe başında bir ilişki, her bildirimde bir bağ.

Ama son yıllarda, birçok insan bu kalabalıktan bilinçli biçimde uzaklaşıyor. Artık az insanla, ama o kadarla çevrili olmayı tercih ediyorlar. Bu, bir yalnızlaşma değil; tam tersine, bir sadeleşme.

Eşyalarımızdaki fazlalıklardan kurtulmak nasıl zihnimizi ferahlatıyorsa — ki minimalizm burada herkesçe alkışlanır — ilişkilerimizde de gereksiz yüklerden arınmak aynı etkiyi yaratıyor.

Peki neden “ilişkideki minimalizm” hâlâ bir problem gibi algılanıyor?
Belki de toplum, kalabalığı hâlâ mutluluğun ölçüsü sanıyor. Oysa gerçek mutluluk, içsel bir sessizlikte saklı: Seçtiğin birkaç bağla kurulan derin bir huzurda.

Sosyal minimalizm, “arkadaşsızlık” değil; gereksiz ilişkilerden arınma halidir. Bir kaçış değil kalite arayışı. Düşünün: Sosyal medyada yüzlerce/binlerce bağlantıya sahip olup bir kişiyle bile sahici bir sohbet kuramamak…Her hafta sonu “zorunlu” kahve/yemek buluşmaları, sosyal medyada yüzeysel beğeniler, “nasılsın” mesajlarının birikmiş gürültüsü… Bunlar, zihinsel enerjimizi emen görünmez parazitlerdir.

Sosyal minimalizm ise tam tersi bir duruştur: Kalabalıkların yarattığı kaosa karşı, içsel sessizlik tercihi.
Bu, bağ kurmaktan kaçış değil; bağın kalitesine yöneliştir. Yüzlerce tanıdık yerine birkaç derin dost; binlerce takipçi yerine anlamlı bir diyalog…
Modern hayatın hızında bir duraklama: “Daha az, ama daha iyi.”
İlişkileri bir alışkanlık olmaktan çıkarıp, bir sanat eserine dönüştürme çabasıdır.

Peki neden bazı insanlar bu sadeleşmeye yöneliyor?

Öncelikle, yaratıcı ve üreten bireyler için düşünsel alanın korunması hayati.
Bir yazar, sanatçı ya da girişimci için sosyal mesafe, zihinsel bir koruma kalkanıdır.
Sürekli etkileşim, yaratıcılığı boğan bir sis perdesine dönüşürken, sessizlikte fikirler filizlenir.

İkinci olarak, başarı ve görünürlüğün getirdiği ilişki yorgunluğu devreye giriyor.
Kariyer basamakları çıkıldıkça “kıskançlık üçgeni” ortaya çıkıyor:
Senin zaferin, başkasının kıyaslamasına; onların hikâyesi, senin enerjini emmeye dönüşüyor.
Zamanla bu döngü, ilişkileri bir yük haline getiriyor.

Yaş ilerledikçe de........

© Açık Gazete