Bu sözü Demirel kullanırdı.

İlk kez, 1997 yılının Eylül ayında Mısır ziyareti sonrasında Türkiye'ye dönerken, uçakta gazetecilerle sohbeti sırasında duymuştum.

O zamanlar gazetecilik, olması gerektiği gibi yapılıyordu.

Bugünün genç gazetecileri şaka olduğunu bile düşünebilir ama 90'lı yıllar boyunca muhabirler, Demirel dahil bütün siyasilere çekinmeden her türlü soruyu sorabiliyordu.

Bu nedenle Cumhurbaşkanının, Başbakanın yurtiçi ve yurtdışı gezileri haber açısından son derece verimli geçerdi.

90'lı yılların ikinci yarısı boyunca PKK terörü ve Öcalan meselesi, Ortadoğu ülkeleriyle yapılan temasların en önemli gündem maddesi olduğu için gözler ister istemez bölgeye yapılan ziyaretlere çevriliyordu.

Diplomasi trafiğinin en kritik ülkesi Mısır'dı.

Devlet başkanları düzeyinde kurulan bir mekanizma ile Türkiye en üst düzeyde diplomasi yürütüyordu.

Demirel, Öcalan'ın Suriye'den çıkarılması için Arap dünyasının kendince liderliğini üstlenmiş olan Mısır Devlet Başkanı Hüsnü Mübarek'ı sıkıştırıyor, Hafız Esad'ın ikna edilmesi için daha fazla çaba göstermesini istiyordu.

Ama, Hafız Esad, bir türlü ikna olmuyor, Öcalan gibi Türkiye'ye karşı büyük bir kozu elinden bırakmak istemiyordu.

Bu nedenle Demirel'in günübirlik Mısır ziyaretleri kısa süre sonra nafile bir çabaya dönmüştü.

Doğal olarak gazeteciler de dönüş yolunda kendisini sıkıştırıyordu.

Demirel bir türlü manşeti vermiyor, ustalıkla top çeviriyor, bir türlü, "elimiz boş dönüyoruz" diyemiyordu; demeye de getirmiyordu ki kendi bildiğimizce üç beş satır iddialı bir haber yazalım.

Derken, uçağın arka sıralarından genç bir muhabir, Öcalan'ın yerini biliyorsak neden uçaklarımız gidip orayı vurmuyor diye yarı orta yarı şut arası bir soru soruverdi.

Birkaç saniye, birkaç yıl gibi geçti, Demirel önce yutkundu, ağzından çıkacak her cümlenin öyle ya da böyle manşet olacağının farkındaydı. Cevap vermese hiç olmazdı! Sonra uçağın koltuğunda şöyle bir doğruldu,........

© 12punto