Είναι πολλά τα καινούργια δεδομένα που φέρνει στα Εξάρχεια ο νέος σταθμός μετρό. Η φυσιογνωμία και οι χρήσεις της περιοχής μεταβάλλονται, ο κόσμος πληθαίνει, η πλατεία αναπλάθεται. Πρακτικά, μπαίνουν τα θεμέλια για μια συμπεριληπτικότερη ανάπτυξη (όσο επιτρέπουν το gentrification και η αγορά) που επιτέλους εκδημοκρατίζει τα Εξάρχεια, αφαιρώντας τους το στίγμα του ιδιοποιημένου γκέτο. Την ίδια ώρα, βέβαια, το έργο συνεπάγεται και μια σειρά έμμεσων συνεπειών: οι μαφίες ταράζονται από την εισβολή νέων δυνάμεων στο χωρικό τους πλαίσιο, οι έμποροι ουσιών χάνουν την ασφάλεια της πιάτσας τους, οι «μπάχαλοι» βλέπουν την απόλυτη κυριαρχία τους επί της γειτονιάς να τίθεται υπό αμφισβήτηση, ενώ οι χρήσιμοι ανόητοι, όσοι δηλαδή τρέφονται ιδεολογικοσυναισθηματικά από την αποσύνθεση, εξεγείρονται για την αλλοίωση του λάιφσταϊλ της δυστοπίας. Πολλή συζήτηση χωράει για την ικανότητα ενός κράτους σαν το ελληνικό να φέρει εις πέρας μεγαλόπνοα έργα χωρίς να τα κάνει μαντάρα· ωστόσο, στην περίπτωση των Εξαρχείων, το ζήτημα δεν ήταν ποτέ τι μπορεί να κάνει το κράτος, αλλά πώς το κράτος θα μείνει μακριά: είναι οι ενστάσεις για τον τρόπο εκτέλεσης του έργου που προκαλούν τις διαμαρτυρίες ή τα ερεβώδη συμφέροντα που τρέμουν όσα θα χάσουν αν το έργο εκτελεστεί;

Οι........

© Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ