1800 metre yüksekten armağan geldi bana.
Mayıs ayıydı 2022'nin.
Mehmet Aksu ağabeyim getirdi. Emeklerime, adanmışlıklarıma karşılık bir madalya saydım. Kucaklayıp evime getirdim. Gunduz Ağu Çiçeği imiş adı...
Teşekkür ettim defalarca değerli ağabeyime.
***
-Temmuz'da otobüs ayarlayın da hep birlikte yaylaya gelin Gürselciğim, demişti Mehmet Ağabey. Bize, yayla bilinmeyenlerini anlatacaktı. Doğasıyla, yemişleriyle, çocuk oyunlarıyla.
-Elbette abi, diye yanıtladım. Ne zaman yaylalara çıksam, kuşkusuz yüksek basınçtan ötürü kalbim sıkışsa da seve- isteye, güle-oynaya gitmeyi düşündüm bu davete.
Ama, kısmet olmadı, olamadı, o yolcular bi türlü bi araya gelemedi, o otobüs tutulamadı. Varsa bi ihmal, bana yazın, benimdir.
***
Giriş-gelişme-sonuç yazarlarını sevmem. Okumam. Örneğin İzler'de barındırmam. Çok varlar piyasada. Uzak dursunlar bizden.
Oysa bir Orhan Sarımehmetoğlu, bir Nermin Ozkaya, bir Mehmet Aksu, yaşatırlar yazıyı bire bir.
İzler Dergisi'nin tüm yazarları öyledir zaten.
***
Hayatımda ilk kez gördüğüm bir bitki... İlgi alanıma girmezken üstelik...
Bu kadar mı mutlu eder? Bu kadar mı anlamlı olur? Siz fotoğrafına bakadurun, ben mevzuya gireyim.
***
Nermin Özkaya
Mehmet Aksu
Orhan Sarımehmetoğlu...

Şehrimin üç pırlantası.
Kalbimin üç kıymetlisi.
Saygıdeğer büyüklerim...
***
Kuşkusuz en büyük eksikliğimdir. Köy çocuğu diğilim ben. Ata'mızın çok haklı olarak ''Milletin efendisi'' dediği insanların yaşamına, o yedi cihanda benzersiz kültüre uzak büyüdüm.
Giresun'un (ve sonradan İstanbul'un) göbeğinde doğup-büyümek / yetişmek de elbette değerlidir. Kendince görkemli yönleri niceler nicesidir.
Ama bişeyleri hep eksiktir.
***
Nermin Teyze'yi okudukça... Örneğin babaannesini anlattıkça O... Giresun'un doğasına ve yemişlerine daha bi bağlanıyor insan. Daha bi içi yanıyor, o gördüğümüz günlerden geri kalmışlığımıza... Bi ağaca balta vurulduğunda üzülen küçüklük günlerini bizlere taşıyor Nermin........

© Yeşilgiresun