Konu genelde lise yaşamım boyunca hiç ders çalışmama huyumdan kaynaklıydı.
Bazen sofrada yemek seçme alışkanlığımdan...
Bazen de öyle bakkalmış, tuhafiyeciymiş, her yollanmak istediğim yere gitmeme tembelliğimden...
Adına "elin çocukları" denen, gelmiş geçmiş en esrarengiz silah, annemin de dilindeydi hep;
-Bak, elin çocukları cumartesi pazar bile dershaneye devam ediyu!
-Bak, elin çocukları tabakta ne varsa silip süpürüyu!
-Bak, elin çocukları annelerinin her gönderdiği yere koşa koşa gidiyu!
***
Böyle böyle büyüdük geldik işte.
Epeydir bu sitemi duymaz olmuştum.
Fakat geçen gün... Yolda rastlaştığım çok şirin bi ablam ve yanındaki tatlı evladı... Yaşamımı allak bullak ettiler yahu!
-Ooo Gürselcim, seni pencereden de görüyorum, her gün, her gün buradan geçip nereye gidiyon böyle?
-Anneme gidiyorum ablacım, başka nereye gideyim ki, hem sahilde yürüyüş yapmış da oluyorum.
Biraz havadan sudan, biraz yerel siyasetten söz ettik haliyle. Vedalaşma, selam gönderme sözcükleri sonrası azıcık uzaklaşsam da duydum tabi;
-Bak, elin çocukları analarına ne gadar düşkün!
***
Ömrümde ilk kez elin çocukları konusunda emsal gösteriliyordum işte. Ne edeceğimi bilemedim.
Bunun verdiği gazla kırdım zaten kişisel rekorumu;
30 bin adım.
***
Yol boyu türküler........

© Yeşilgiresun