Unumu eleyip, eleğimi astığım vakitleriydi profesyonel iş yaşamımın. Bi tür ''hadi bu son'' diyerek, elbet bi de ''emeklilik'' gün sayımı doldurmaya katkısı olur düşüncesiyle biraz, henüz yeni döndüğüm şehrimdeki bi avm'nin genel müdürlüğünü üstlendimdi.
Ayrıntıyı boş verin, anlatmaya değmez, kaldı ki neredeyse 20 yıl olmuş, unuttum ben de zaten çoğunu...
Bari şuncağızını bilmelisiniz. İlginç bi ''alışveriş'' sistemi vardı bu işyerinin. "Alış" denen şey gayet normal yürürken, "veriş" diye bi kavram yoktu misal. Hemen hemen hiçbi yere ödeme yapılmadığı için, ben ve kıymetli personelim de asla maaş alamıyorduk.
En sonunda, yeni aldığım, gıcır gıcır arabamı satmıştım, çoluğuma çocuğuma bakabilmek için.
Şehrin yarısından alacağım var derken, işkembeden sallıyorum mu sanıyorsunuz?
***
Gerçi çok da önemli diğildi parası pulu. Ben orada büyük bi zevkle çalıştım. İşverenleri de halen sever, sayarım.
Arabam helal-ü hoş olsun.
Ve hakkımdır bu yönüyle tepeden bakmak; üstü kalsın!
***
Söylemesi ayıp falan diğil, bundan sonra alçakgönüllü olanın aklına şaşarım şu şehirde; üç görkemli icraat yapmıştım o avm'de;
1) Binbir çeşit kültür-sanat etkinliğiyle işyerimin çehresini değiştirmek örneğin. (2000 kişi civarındaki günlük müşteri sayısını 12.000'e yükseltmeyi başarmıştım)
2) Giresun'a Burger King'i getirmek örneğin. (El sıkışmıştım bölge müdürü olan sevgili Uğur kardeşimle. Tabelayı bile takmıştık. Hazırlığa başlamıştı o dünya devi kurum açılış için. Fakat, benim istifam sonrası ne oldu, inanın halen bilmiyorum, o mağaza avm'ye diğil, ana caddemize açıldı)
3) Migros'un avm'mize gelmesini sağlamak örneğin. (Giresunlu görgüsüz patronlar bilmez, bi süpermarketle nasıl anlaşılır? Ciro üzerinden yüzde........

© Yeşilgiresun