Her erkek çocuğun ilgi alanında olduğunu düşünürüm; itfaiye kavramının. Aralarında en yakın arkadaşlarımın da bulunduğu biz Giresun veletleri, yani tamamımız, yani bilcümlemiz, oyuncak itfaiye araçlarına sahiptik mutlaka.
Yangın, yangını izleyen kalabalık, yangına müdahale eden itfaiye ekipleri, bu esnada oracıkta duran cankurtaran ve polis araçları, bizim oyunlarımızda da oldu hep.
Rahmetli Fikret'in, Dr Ruşen'in, can dostum Doğan Gülener'in hep bi itfaiyeci ruhu taşıdığını düşünürüm, bugün bile.
(Bizden küçüklerdir; Ahmet Öndaş ve Uğur Kap'ın o hallerini bilemiyorum.. Kesin, evlerini kaç kez yakmışlardır.. Halen de sakar ve beceriksizdirler.. Azıcık büyük olması itibariyle Ömer Cinel dostumun da veletlik hallarını göremedim hiç, O'nda daha bi ''doktor'' ağırlığı olsa gerektir, tahminen hiç itfaiyecilik oynamadan, bi başhekim edasıyla büyümüştür)
***
Biz, Giresun Cumhuriyet İlkokulu'nda okuyanlar, biraz daha şanslıydık bu ''maceralarla'' içli dışlı olma yönüyle. 30bin nüfuslu Şehr-i Canan'ın itfaiye binası okulumuzun tam karşısındaydı.
İtfaiye personeli, genellikle çok yakındaki kahvelerde oturup bekleşir, anca yangın ihbarı içeren bi telefon gelir de nöbetçi abimiz alarm çanını çalarsa koşa koşa araçların yanına gelirlerdi.
O çanı çok duydum. Her nasılsa sınıfın en ''akıllısı'' olduğum için öğretmenimiz tarafından itfaiye binasına çok yollandım;
-''İyi günler abiciim, beni Meral öğretmen gönderdi, yangın acaba hangi mahallede çıkmış, kimin eviymiş''?
(Bi kağıda yazıp verirdi oradaki görevli abi)
Öğretmenimiz, yangının kendi evinde çıkmadığını duyar, rahatlardı herhalde, ne bileyim?
Buradan bana miras kaldı; ''itfaiye........

© Yeşilgiresun