Yılın bu zamanları geldiğinde ülkede bazı şeyler şaşmaz. Havalar soğur, vitrinler değişir, bir de asgari ücret görüşmeleri başlar. Masalar kurulur, kameralar yerleştirilir, herkes “sorumluluk bilinci” vurgusu yapar. Ardından da o tanıdık cümle duyulur: “Asgari ücret artarsa ekonomi zora girer.”
Her yıl aynı cümle, her yıl aynı endişe. Demek ki bu ekonomi, yıllardır en çok asgari ücretliden çekiyor.

Bu sene tartışmaya yeni bir başlık eklendi: “Asgari ücret artık ortalama ücret haline geldi.” İlk duyduğunuzda insanın aklına şu geliyor: Abartı mı, retorik mi, yoksa yine rakamlarla oynanan bir tartışma mı? Ama biraz durup tabloya bakınca, bu cümlenin neden bu kadar çok tekrarlandığını anlamak zor değil.

Bugün çalışanların neredeyse yarısı asgari ücret ya da hemen onun civarında bir gelirle hayatını sürdürüyor. Yani asgari ücret, sadece “en alttakiler” için belirlenen bir eşik olmaktan çıkmış durumda. Eskiden “asgari ücretli” deyince geçici bir durum, ilk iş, ara basamak gibi algılanırdı. Şimdi ise bu, kalıcı bir statüye dönüşmüş gibi duruyor. Ortalama buysa, insan ister istemez soruyor: Ortalama buysa, yukarısı neresi?

Bu tabloyu her yıl aynı ciddiyetle dinlediğimiz uyarılar takip ediyor. İşverenler, bazı ekonomi çevreleri ve ekranlarda boy gösteren uzmanlar uyarıyor: “Bu artış maliyetleri yükseltir, işveren zorlanır, enflasyon artar, ülke zarar görür.” Teorik olarak yanlış bir cümle değil. Ama........

© Yeniçağ