Türkiye’de iki şey kolay bitmez. Biri, rejim ve anayasa sorunu, ikincisi de Atatürk’e muhalefet.

Peki, neden?

Neden sorusunun bir kitap hacmine ulaşacak kadar açıklaması var. Bir köşe yazısının sınırlarını aşar. Ancak birkaç başlığa yine de dokunmakta fayda var.

Dokunalım öyle ise. Şunun için bitmez:

1-Bu meselenin özünde Osmanlı’dan Cumhuriyete Türkiye’nin geçirdiği büyük değişim var. Bu değişimin beraberinde getirdiği sorunlar, geleneksel ulemanın devamı olan kesimlerin zihninde çözülmediği gibi sürekli tekrarlanarak yeni kuşaklara aktarılıyor.

Hâlbuki değişimi yapan, itirazcıların çok sevdiği Osmanlı yönetimi ve halife padişahların bizzat kendileri.

2-II. Mahmut’la yoğunlaşan, Tanzimat’la fiiliyata geçen modernleşme sorunu, yine geleneksel ulema ve kendilerini onun devamı sayan kesimler tarafından içselleştirilmedi. Hatta bir kısım ilahiyatçılarla medresecilerin kesiştiği ortak payda burası. Her iki kesim de hâlen daha modernite karşıtlığı üzerinden kendilerini tanımlamakta ve açıklamaktadırlar.

Modernizm Avrupa’da doğdu, orada gelişti ve yine Batı dünyasında dönüşüm geçirerek post (yeni) modernizme dönüştü.

Kaldı ki modernizm, İslam dünyasına yönelik bir proje değil ki. Avrupa’nın kendi içinde, bilimsel gelişmelere bağlı olarak ortaya çıkan bir olgu. Dinle çatışması da Hristiyanlıkla çatışma.

Eğer modernlikten kaçmanın bir yolu olsaydı veya onun........

© Yeniçağ