Gazze’de yaşanan katliamı her gün televizyondan, sosyal medyadan gazetelerden görüyoruz. Gördükçe de içimiz içimizi yiyor. Oradan gelen her görüntü, İsrail’in uyguladığı bitmek tükenmez bilmeyen yok etme arzusu, karşımızdakinin insani değerlerden nasibini almamış bir grup olduğu gerçeğini yüzümüze vuruyor.

Gazze diye bir yerin varlığından artık ne kadar bahsedebiliriz bilmiyorum. Daha savaş ve Gazzelilere yönelik soykırım olanca hızıyla devam ederken “Deniz artık uzak değil” başlığıyla, Gazze’de İsrail’in henüz ele bile geçirmediği yerlerde yapmayı planladığı tatil sitelerinin reklamını görmek midemi bulandırıyor.

Gazze’yi Gazze yapan bütün değerler yerle bir edilirken Gazzeliler nasıl dayanıyorlar? Bunu anlamak için idrakim yetmiyor. Aklıma şu soru geliyor:

Bir yeri bize ait hissettiren nedir? Hem sevdiklerimiz (ailemiz, arkadaşlarımız) hem de içinde anılarımız olan binalar, gezdiğimiz, yürüdüğümüz sokaklar değil mi? Kitap okuduğumuz bir kütüphane, gençlik yıllarımızda gittiğimiz bir sinema salonu,........

© Yeni Şafak