Bir gün Kör Hüseyin Paşa, iki hizmetçisiyle birlikte Bediüzzaman’ı ziyarete geldi. Önce atlarını harabe kilisenin kapısının önündeki ağaçlara bağladılar, sonra içeri girdiler.

Hüseyin Paşa, Bediüzzaman’ın elini öptükten sonra diz çöküp oturdu. Kısa bir süre sonra cebinden bir mendil içinde yaklaşık yarım kilo altın çıkarıp yere bıraktı.

Bediüzzaman: Bu nedir? diye sordu.

Hüseyin Paşa: Kurban, bu benim helâl malımdan zekâtımdır. Size getirdim, dedi.

Bediüzzaman: Sen kendi yakınlarından, akrabalarından ya da köylülerinden hiç kimseyi bulamadın mı ki, ta buraya kadar getirdin? diye sordu.

Paşa: Kurban, benim akrabalarım ve yakınlarımın hepsi zengin. Fakir kimse yok. Müstahakkı sizsiniz, dedi.

Bediüzzaman: Zekâtın nakli caiz değildir. Orada birçok fakir varken, bunca köyü aşıp da buraya kadar niçin getirdin? dedi.

Paşa: Seyda, kurban! Hiç olmazsa beş on tanesini kabul ediniz. Buradaki talebelerinizin ihtiyaçlarına sarf ediniz, dedi.

© Yeni Asya