Türkiye’yi idare edenler ne çalışanların, ne de emeklilerin dertleriyle dertlenmedikleri için hadise iyice büyüdü ve bazı emeklilerin ‘otellere sığındığı’ ortaya çıktı. Sonrasında bu hadisenin sadece bir şehirle sınırlı olmadığı, başka yerlerde de benzer tabloların olduğu anlaşıldı.

Emeklilerin aldıkları aylıkların geçinmeye yetmediğini elbette Türkiye’yi idare eden siyasetçiler de biliyor, ama buna rağmen sıkıntıları görmemeyi tercih ediyorlardı. Ne zaman ki “Emeklilerin evi artık ucuz otel odaları!” başlıklı haber duyuldu, ‘emekli krizi’nin üstünün örtülemeyeceği anlaşıldı.

Oksijen gazetesinde yer alan haber şöyle başlıyordu: “Ankara Ulus’taki ucuz otellerin hemen hepsi yaşlı emeklilerle dolu. Odaların günlüğü 200 ila 400 lira arasında, aylık 6 bin lira ödeyen de var, 12 bin lira ödeyen de... 6 bin lira ödeyenlerin odalarında tuvalet ve banyo yok... Bir otel köşesinde yalnız başlarına yaşıyorlar. Çoğunun maaşı en düşüğünden 16 bin 881 lira, başka çareleri yok. Ne ev var, ne çoluk çocuk onlara bakacak. En az 25 yıl çalışıp çabalamışlar ve karşılığı bu olmuş, bir otel köşesi...” (Mine Şenocaklı haberi, 12........

© Yeni Asya