Bir anne ağlar, sessizce geceye,
Kucağında susmuş bir çocuğun bedeniyle…
Gözleri bomboş, dili kurumuş,
Bir yudum huzur, bir damla suyu arar.

Toprağa karışmış ninniler artık,
Çocuklar masal değil, bomba sesi duyar.
Salıncaklar suskun, sokaklar yetim,
Bir çığlık yankılanır, kimse duymaz.

Kirpiklerinden düşen yaşlar,
Kurumuş umutların üzerine akar.
Ne bir siper, ne bir sığınak kalmış,
Gökyüzü bile korkudan bakmaz olmuş.

Kimsesizliğin dili yok,
Ama gözyaşları konuşur........

© Van Havadis