Uzun uzadıya konuşup anlattığım zamanlardan derin derin sustuğum zamanlara ne zaman geldim bilmiyorum. Kabuğuma çekildiğim kaçıncı gün bu inanın hiç saymadım. Yaşamak her zaman bir hevesin neticesi değil. Yaşamak her zaman yaşamak değil. Bazen karanlık bir gecede binbir hevesle çayın deminde demlenmeye yüz tuttuğumuz bir vakitte bir bardak kaynar çayın henüz bir yudum bile içemeden üzerimize devrilmesi yaşamak… Yani yanmak ama yakınmamak…

Vazgeçmemek belki de her şeye rağmen çay içmekten, çay önemli ama konumuzun çayla bir ilgisi yok tabii ki! Sessizliğe bürünmeme şaşmamalı bu yüzden son zamanlarda, artık insanlardan uzaklaşma ve kendimi en çok daruhumu dinleme hâlime şaşmamalı… Bazıları büyümek der buna, bazıları akıllanmak, belki de en çok olgunlaşmak bilmiyorum. Ama bu yılın bana öğrettiği en büyük ders hayat yolculuğundaki asıl meselenin haklı çıkmak değil, hakikatin izini sürmek için risk almak gerektiğini anlamak oldu. Belki bazı zincirler kırılmalı, bazı insanlar artık umursanmamalı! Hayat başkaları için değil, önce Rabbimiz sonra da kendimize uygun seçimler yaparak yaşanmalı! Kötüler bir şekilde kötülüklerinden geri durmuyor. Rabbim bizi herkese iyi kılığına bürünüp kalbi kötülük peşinde olanlardan korusun asıl! En önemlisi bu sanırım.

Yorgun hissediyorum bu yıl kendimi, hiç olmadığım kadar yorgun ve hevessiz… Üşüyorum, bu ayaz en çok kalbimi donduruyor. Oysa mevsim sonbahar henüz........

© Türkiye