Gökyüzünün sessizliğinde gezinen kuşlar gibi içimizde de bizi hakikate çağıran bir ses var: Paylaşmak… El vermek… İnsana insan olduğu için kıymet vermek…

Rızık bize bir ihsan olarak verildi fakat yalnızca saklamak için değil, paylaşmak için… Çünkü aslında biliyoruz ki sahip olduklarımız bize ait değil. Emanetiz ve emanet taşıyoruz. Mülk onundur, biz ise onun kullarıyız.

Bir sabah kapını araladığında güneş odanı ısıtırken, seninle aynı sokakta uyanan biri belki dünkü ekmeğin son kırıntısını arıyor. İşte o an sorulması gereken şudur:

“Bana verilen bu nimet yalnızca beni mi doyuracak, yoksa bir başka gönlün duasına da dokunacak mı?”

Zenginlik; malın çokluğu değildir. Asıl zenginlik, elindekini başkasıyla paylaşabilecek bir yüreğe sahip olmaktır. Çünkü insan, sahip olduklarıyla değil; paylaştıklarıyla büyür. Ve fazlalıklar, ihtiyaç sahiplerinin hakkıdır.

Kimimiz evinde bollukla otururken, kimimiz bir tas çorbanın hayalini kuruyor. Bize düşen; “ben”den “biz”e geçmektir. Nimetin asıl gayesi işte budur: Gönülleri........

© Türkiye