İşsiz olmak… Bir insanın hayatındaki en zor dönemlerden biridir. Gelir yoktur, umut kırılgandır, ay sonunu getirmek bile yük olur. Böyle bir insanın cebindeki son parayı da ilaç için vermek zorunda kalması nasıl bir denklemden geçiyor, gerçekten merak ediyorum. Bugün ülkemizde sigortası olmayan herkes, sağlık ocağında muayene ücreti ödemiyor belki… Ama reçete yazıldığı anda eczanede ilacın tamamını ödemek zorunda. Çünkü sigortası yok. Çünkü işsiz. Çünkü zor durumda…

Ama tam da bu nedenle ödeyemiyor işte.

Bir düşünün:

İşsiz bir vatandaşın gelirini kaybetmesinin doğal sonucu sigortasının da düşmesi. Sigortası düşünce ilaç desteği bitiyor. İlacı alamayınca da hastalığı ilerliyor. Hastalığı ilerledikçe iş bulması daha da zorlaşıyor. Belki psikolojik tedavi alması bile gerekiyor. Bu uzun sürece nasıl güç yetersin?

Bu kısır döngünün adı nedir? Sosyal destek mi? Dayanışma mı?..

Üzülüyorum. Bir insan işsizse, cebinde parası yoksa, nasıl oluyor da “ilacın tamamını öde” deniyor? Aslında en çok destek verilmesi gereken kesim, geliri olmayanlar değil midir?

İşsizin elektriği kesilince “tasarruf” değil de “mağduriyet” oluyorsa, kirasını ödeyemeyince “sosyolojik sorun” oluyorsa, ilacını alamayınca neden “kişisel sorumluluk” oluyor?

İnsanın sağlığı lüks........

© Türkiye