Açılım sürecinde İmralı’nın ayağına neden gidiliyor anlamış değilim. Daha doğrusu anlıyorum da... Yanlış olduğunu, tuzağa çekildiğimizi düşünüyorum.

★★★

Yıl 1998 idi... Yer, Kuzey İrlanda’nın Belfast şehriydi.

Bütün gözler Stormont’un (K.İrlanda Parlamentosu’nun bulunduğu tepe) gri taş duvarlarına çevrilmişti. Dışarıdan bakan biri, o duvarların ardında sanki yeni bir anayasa yazıldığını, yeni bir cumhuriyetin kurulmakta olduğunu hissedebilirdi. Oysa içeridekiler yalnızca barışa tutunuyordu.

Sadece gençlerin ölmemesi için, sadece bir otobüs durağında ya da bir pazar yerinde hayatın infilak etmemesi için...

Günler süren görüşmelerin en yoğun anlarından birinde, Tony Blair’in özel temsilcisi Jonathan Powell, bir ara koridorda yere çökmüş, elleriyle başını tutarken görülmüştü.

“48 saat sadece Mars çikolatası ve kahveyle yaşadım” diye anlatacaktı sonra...

Bütün taraflar; siyasetçiler, danışmanlar, arabulucular, bir eve kapanmış, Stormont’un havasız toplantı salonlarında günlerce nefes almadan, bazen konuşmadan, bazen birbirini ‘boğazlayarak’, oturdular. Başbakan Blair’in üç gün odasından çıkmadığı oldu.

Dışarıdan yemek söylendiği doğruydu. Ama o yemek çoğu zaman mideye inmedi. Çünkü mesele açlık değil, siyasi doygunluktu. Ve herkes, bu kanlı meselenin bir çözümle değilse bile bir duraklamayla sonlanmasını istiyordu.

★★★

İngiltere, Kuzey İrlanda’daki bu çatışmalı sürecin çözümünde, dikkatle........

© Sözcü