Cemaat ve tarikatların ölümü, ümerâya yaklaşma arzusuyla başlar, devlete ittiba ile vâki olur ve ölürler...

Ölürler! Zirâ hiçbir devletin varlığı sadece Allah rızasına bakmadığı gibi, icraatları da ona dayanmaz.

Her devlet, uhrevîden çok, dünyevîdir. İster istemez cebir, zulüm ve adâletsizliğe meyaldır; en azından bir şekilde bulaşır, kirlenir. Kanunla tanınan cebir kullanma hakkı, yanlış ve su-i istimallere açıktır. Ferdin hak ve hukuku ikinci plândadır, devlet ve millete feda edilir. Yaşaması gereken ferd değil, devlet ve bütün halde millettir. Üç-beş veya birkaç bin ferdin telef olmasının lafı bile olmaz.

Oysa cemaat ve tarikatların varlık sebebi dinin kendisidir. Dünyevî değil, uhrevidirler. Bıçak ağzı kadar keskin, kıl kadar ince bir sıratta yürüme mükellefiyetleri var. Dünyevilere temas, muvazenelerini bozar ve düşürür.

Ümerâ ile temasın kaybedeni, tarih boyunca, cemaat ve tarikatlar olmuştur; hep de öyle olacaktır... Şeyh Bedreddin, devletle temasının bedelini başıyla ödedi; Seyyid Kutub, Hasan el Benna, Abdulkadir Rahmi,........

© Risale Haber