Bazen düşünüyorum…

Bir anne babanın evladına, bir öğretmenin öğrencisine, bir imamın cemaatine bile nüfuz edemediği bir çağda, bazı insanlar nasıl oluyor da milyonları peşinden sürükleyebiliyor?

Hitler, Mussolini, Lenin, Stalin ya da bugünün siyaset sahnesindeki güçlü figürler…

Hepsi, bir şekilde kitlelerin ruhuna dokunmayı başarmış insanlar.

Ama nasıl?

İnsan kalabalığa karıştığında, artık yalnız bir birey değildir.

Kalabalık, insana hem cesaret hem de bir tür teslimiyet verir.

Düşünmekten çok hissetmeye başlar.

Gustave Le Bon’un dediği gibi, “birey akılla, kitle duygu ile hareket eder.”

Hitler ve Mussolini gibi isimler, bu gerçeği çok iyi anlamıştı.

İnsanlara akılla değil, duyguyla seslendiler; korkularına, umutlarına, öfkelerine dokundular.

Bir fikirden çok bir his verdiler onlara.

Bu liderlerin en büyük ortak yanı, karizmatik bir “kurtarıcı” figürü yaratmalarıydı.

Max Weber’in tanımıyla karizma, insanda olağanüstü bir gücün yansımasıdır.

Hitler Almanya’yı yeniden diriltmeye geldiğine inandırdı halkını.

Lenin “eşitlik” sözüyle yola çıktı.

Hepsi bir düşman........

© Pusula Gazetesi