Bu hafta içimi en çok acıtan, en çok düşündüren ve açıkçası en çok öfkelendiren haber ne ekonomik tartışmalar ne siyasi çekişmeler oldu… Böcek ailesinin ölümü.Evet, bir aile… Bir ev… Bir sessiz çığlık… Ve belki de kimsenin gerçekten duymadığı bir yardım arayışı. Bir insan olarak, bir avukat olarak, bir yurttaş olarak bu hikayeyi okuduğumda içimde derin bir sızı hissettim. Çünkü burada sadece bir ölüm yok. Burada toplumsal bir ihmal zinciri, hukukun görünmez kalışı, idarenin geç kalışı ve komşuluk kültürünün bile giderek kayboluşu var. Bu hafta benim için öyle bir haftaydı. Hani bazen bir haber gelir, sadece can yakmaz; insanın içindeki güvende miyiz duvarını da çatlatır ya, işte öyle bir haberdi.. Böcek ailesinin ölümü tam da böyle bir şey. Almanya’dan tatil için gelen genç bir anne-baba ve iki küçük çocuk… İstanbul’da birkaç günlük bir nefes ararken, bir otel odasında başlayan bir rahatsızlığın ardından hayata veda ediyorlar. Bu cümleyi yazmak bile ağır. İnsan nasıl yani demeden edemiyor.İlk anda mesele gıda zehirlenmesi diye duyuldu. Hepimizin başına gelebilecek, sıradanlaştırdığımız bir risk… Ama Adli Tıp’ın ön raporu, bu ihtimali zayıf görüp kimyasal zehirlenme olasılığına işaret edince acı daha da büyüdü. Çünkü o zaman mesele artık şanssızlık olmaktan çıkıyor, doğrudan ihmal ve denetim sorusuna dönüşüyor. Şunu........

© Pusula Gazetesi