Κωνσταντίνος Μάγνης
Το ξύλο είναι ένα σχετικά εύκολο πεδίο για να διακριθείς, υπό τον όρο ότι είσαι σε θέση να το ρίξεις και όχι να το φας, και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο μαθητές πλακώνουν τους σωματικά ασθενέστερους ή λιγότερο θρασείς και τσαμπουκαλεμένους της τάξης και του σχολείου. Ευτυχώς δεν το κάνουν όλοι και ευτυχώς που δεν το κάνουν σε όλους. Αλλά έστω και σε μικρή κλίμακα, το φαινόμενο γίνεται βαρβαρότητα εφιαλτική. Είναι ίδιο της ηλικίας: Θέλεις την προσοχή πάνω σου, θέλεις επιβεβαίωση, θέλεις να νιώσεις ερωτικός.
Είναι αλήθεια ότι η βία προκαλεί ένα δέος. Οι μπρουτάλ άνθρωποι θεωρούνται πιο ελκυστικοί, όπως άλλωστε δίδαξε το πρότυπο Κοβάλσκι στο «Λεωφορείο ο Πόθος», όπου δεν υπάρχει κάποιο λεωφορείο, αν θυμόμαστε καλά, και μάλλον καλά θυμόμαστε, γιατί ένα κοτζάμ λεωφορείο θα το προσέχαμε, αλλά δεν ήταν εκεί το θέμα. Τέλος πάντων, οι πυγμάχοι κατά κανόνα λατρεύονται και θαυμάζονται και ηρωοποιούνται. Δεν ισχύει το ίδιο για τους πολίτες που αγαπάνε τα λουλούδια, για κανέναν από αυτούς δεν στήθηκε ανδριάντας ποτέ.
Τι θα κάνουμε λοιπόν με το μπούλινγκ; Βασάνισαν το θέμα ο υπουργός και οι συνεργάτες του, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, νομικοί, και κατέληξαν σε μια δέσμη μέτρων, τα οποία ήδη επικρίνονται σύμφωνα με τον ελληνικό κανόνα κατά τον οποίο τα μέτρα είναι κάτι που πρωτίστως επικρίνεται, και αυτό δίνει στον ελληνικό δημόσιο βίο μια μεγάλη αίσθηση μονοτονίας: Αντί να συζητάμε για τα προβλήματα, απαξιώνουμε, γκρινιάζουμε, διαπληκτιζόμαστε και ασφαλώς υποδυόμαστε όλοι τους ειδικούς. Θα σου πω εγώ πώς τελειώνει η βία στα σχολεία και στα γήπεδα αύριο το πρωί. Ακολουθεί ένα προτεινόμενο σύστημα που προϋποθέτει κρατητήρια για δέκα εκατομμύρια Ελληνες, οι οποίοι βέβαια θα βγουν από κει μέσα χειρότεροι. Αλλά και γι’ αυτό έχουμε λύση: Γιατί να βγουν; Για σκεφθείτε από πόσα προβλήματα θα μας απάλλασσε μια μονιμότερη κράτηση, ξεκινώντας από τη διάθεση χώρου στάθμευσης έξω από το καφέ της αρεσκείας μας.
Τα τηλέφωνα. Μεγάλη συμφορά τα τηλέφωνα. Ενεργοποιήθηκε η απαγόρευση των κινητών τηλεφώνων στο σχολείο. Καλή επιτυχία. Θυμίζουμε ότι δεν καταφέρνουμε να επιβάλουμε την απαγόρευση ούτε στις φυλακές, κυρίως επειδή δεν το επιθυμούμε. Κρατούμενος είναι, βρε αδελφέ, ας έχει ένα τηλέφωνο να περνάει την ώρα του, να συνεννοείται με τη συμμορία του ή με τους βουλευτές του ή και με τα δύο. Τα παιδιά βέβαια σήμερα γεννιούνται με το τηλέφωνο στο χέρι, μαθαίνουν να το χρησιμοποιούν πριν μιλήσουν και πριν περπατήσουν, κάτι αναγκαίο: Μπορείς να φας χωρίς μια οθόνη για παρέα; Στα ταβερνάκια βλέπεις ένα ωραίο θέαμα, γονείς και συνομήλικοι φίλοι στη μια μεριά του τραπεζιού, και παιδί- τηλέφωνο, παιδί- τηλέφωνο, παιδί- τηλέφωνο, παιδί-τηλέφωνο στην άλλη.
Μπορεί βέβαια ένα από τα παιδιά να δώσει σημασία στο διπλανό του, αλλά αυτό γίνεται για να δει σε ποια πίστα βρίσκεται ή κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι το ίδιο κάνουν και οι ενήλικοι, καθώς το τηλέφωνο είναι σχεδόν η αποκλειστική πηγή ζητημάτων για κουβέντα στο σπίτι ή τη συναναστροφή, όπου συζητάμε με την ίδια ένταση τις ανθρωποκτονίες, τα Τέμπη και τις περιπτώσεις μοντέλων με φρύδια σαν του εθνάρχη Καραμανλή. Μάθαμε εμείς τα παιδιά μας το κινητό τηλέφωνο; Όχι. Το τηλέφωνο μας δίδαξε και μας επέβαλε τη χρήση του, σε μικρούς και μεγάλους, όπως η Κόκα Κόλα.
Μπορείς να τα βάλεις με την εποχή σου; Όχι. Η ρουφιάνα η εποχή, όμως, γιατί τα βάζει μαζί σου; Μπούλινγκ και κλιματικές αλλαγές, παγκοσμιοποίηση και υπερκαταναλωτισμός χρησιμάχρηστων πληροφοριών, νεύρωση της αυτοέκθεσης και μοναξιά εντός της μάζας, ανασφάλεια και ταυτοτική κρίση, όλα ζυμώνονται με ένα συνεχές αίσθημα ένδειας, στέρησης, αδικίας: Να μην έχεις αυτά που θα ήθελες, αυτά που έχουν άλλοι, αυτά που δημιουργεί ο τεχνικός πολιτισμός, όχι μόνο ως προτεινόμενα αγαθά αλλά και ως ονειρώξεις, πόθους, απωθημένα. Τα παιδιά βαράνε, γιατί είναι η ψυχή του κόσμου, γιατί οι κεραίες τους συλλαμβάνουν την οργή και το αδιέξοδο των δικών τους, την οργή και το αδιέξοδο που τα περιμένει, γιατί η ζωή δεν είναι παιγνιώδης πίστα, αν και θα έπρεπε.
Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή
Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω
Το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο
15
0
11.04.2024
Κωνσταντίνος Μάγνης
Το ξύλο είναι ένα σχετικά εύκολο πεδίο για να διακριθείς, υπό τον όρο ότι είσαι σε θέση να το ρίξεις και όχι να το φας, και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο μαθητές πλακώνουν τους σωματικά ασθενέστερους ή λιγότερο θρασείς και τσαμπουκαλεμένους της τάξης και του σχολείου. Ευτυχώς δεν το κάνουν όλοι και ευτυχώς που δεν το κάνουν σε όλους. Αλλά έστω και σε μικρή κλίμακα, το φαινόμενο γίνεται βαρβαρότητα εφιαλτική. Είναι ίδιο της ηλικίας: Θέλεις την προσοχή πάνω σου, θέλεις επιβεβαίωση, θέλεις να νιώσεις ερωτικός.
Είναι αλήθεια ότι η βία προκαλεί ένα δέος. Οι μπρουτάλ άνθρωποι θεωρούνται πιο ελκυστικοί, όπως άλλωστε δίδαξε το πρότυπο Κοβάλσκι στο «Λεωφορείο ο Πόθος», όπου δεν υπάρχει κάποιο λεωφορείο, αν θυμόμαστε καλά, και μάλλον καλά θυμόμαστε, γιατί ένα κοτζάμ λεωφορείο θα το προσέχαμε, αλλά δεν ήταν εκεί το θέμα. Τέλος πάντων, οι πυγμάχοι κατά κανόνα λατρεύονται και θαυμάζονται και ηρωοποιούνται. Δεν ισχύει το ίδιο για τους πολίτες που αγαπάνε τα λουλούδια, για κανέναν από αυτούς δεν........
© Pelop
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Andrew Mitrovica
Belen Fernandez
Mort Laitner
Nikkei Editorial
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
