Mithat Cemal Kuntay kelimelerin, hecelerin, harflerin seslerini duyuyor. Duyduğu sesleri anlama dönüştürüp roman kişilerine broş, rozet, yaka mendili, kulak arkası çiçeği vs gibi minik aksesuarlar olarak giydiriyor:

“Fakat tuhaftır, Macide, Süleyman'ı, Şehremaneti Meclisi'ne aza oldu diye kıskanmıştı. Ona, Süleyman elinden kaçacak gibi gelmişti. Bir de ‘Tapu Müdürü’ kelimesinin tıkırtısı yanında ‘aza’nın kınından kılıç gibi sıyrılan 'za’sı Macide'nin gözünü kamaştırmıştı.“

Yemen şehidinin kızı, yoksulluk içinde korunaksız büyümüş Macide, bütün gücün erkeklerin elinde olduğu bir dünyada kendi kocasında olandan daha fazlasına sahip olan bir adamı tercih etmek isteyebilir. Gerçi o adam Süleyman gibi her daim tribünlere oynayan bir sahtekârdır, ama bir sahtekârı tercih etti diye Macide’yi kınayamam:

“Tek gözlüklü Süleyman kalabalık bir adamdı; kaşları, kolları harekete geçerek, genzinden çıkan dört, beş sesle konuşurken, insan zümre konuşuyor sanırdı.”

“Süleyman'ın beş altı kişilik kahkahaları, Senih Efendi'nin ‘ayın’ları ve ‘lamelif’leri merdivenden sofaya doldu; Macide odasında giyinirken düşünüyordu: Süleyman'ın sesi Sofular'daki eve konak edası veriyordu; ancak bu kibarlığı, kocasının duaya benzeyen sesi hırpalamasa!”

“İşsiz yazıhaneler sarnıç gibi ses verir.”

Üç İstanbul’un esas oğlanı Adnan, 2. Abdülhamid sonrasında, Meşrutiyet ve İttihat Terakki dönemlerinde yükselmiş zenginleşmiş, sonra ballı dönem bitmiş yoksulluğa çakılmış, bir han odasında avukatlık yazıhanesi açmış müşteri bekliyordu.

“Gelmeyen müşterileri beklemekteki acıyı unutmak için, Adnan, bazan Katip Salih'le........

© P24