Bir zamanlar söz, düşüncenin taşıyıcısıydı. Cümleler, bir fikrin yürüyüşünü başlatır, bir toplumun ufkunu genişletirdi. Her kelime, bir anlamın ve bir hayalin taşıyıcısıydı; her cümle, bir zihinsel çabanın ürünüydü. Oysa bugün, sözün yerini slogan aldı. Düşüncenin değil, duygunun; anlamın değil, yankının hüküm sürdüğü bir çağda yaşıyoruz. Artık cümleler değil, tekrarlar konuşuyor. Düşünce yerini tezahürata, ifade yerini gürültüye bıraktı.

Bugünün siyaseti bir “slogan çağı”na dönüşmüş durumda. “En büyük biziz.” “Yerli ve milli.” “Bizimle yürü.” Bu cümleler, yalnızca politik mesajlar değil; aynı zamanda bir zihinsel kapanmanın işaretleri. Bu dilin gücü, basitliğinde saklı: çünkü düşünmeyi değil, hissetmeyi çağırıyor. Karmaşık cümlelerin yerini, kolay sindirilebilir, ritmik, tekrarlanabilir ifadeler aldı. “Bizi bölmek istiyorlar” demek, bir düşman yaratmanın en kestirme yolu haline geldi. “Bizimle yürü” demek, bir davet değil, bir itaate çağrı artık.

Farklı coğrafyalarda aynı tını yankılanıyor. Amerika’da “önce biz”, Türkiye’de “yerli ve milli”, Rusya’da “büyük vatan”, Macaristan’da “halkın iradesi”… Diller değişiyor ama anlam hep aynı kalıyor: “Ben konuşuyorum, sen dinleyeceksin.” Bu ortak dil, küresel popülizmin yeni lisanı. Duygulara sesleniyor, düşünceyi dışlıyor. Çünkü düşünmek, karmaşıklığı ve çelişkiyi davet eder; oysa slogan, tek sesli ve kesinlik doludur.

Burada asıl dikkat edilmesi gereken nokta şu: Bu liderler bu dili stratejik bir tercih olarak seçtikleri için değil, sadece bu dili kurabildikleri için böyle konuşuyorlar. Princeton Üniversitesi’nin 2016 tarihli bir araştırması, Donald Trump’ın konuşmalarının ortalama okuma düzeyinin ABD’de dördüncü sınıf seviyesine denk geldiğini ortaya koymuştu. Bu sadece bir popülizm taktiği değil; entelektüel ufkun sınırını gösteren bir işaret. Çünkü düşünceyi taşıyan cümleler, bir kelime dağarcığına, bir kültürel birikime ve zihinsel disipline dayanır. Oysa bu tür liderler için dil,........

© Nokta Haber Yorum