Nisan 1961 Paris…

Büyük Şair Nazım Hikmet, kısa bir süre önce evlendiği sevgili eşi Vera Tulyakova ve yakın arkadaşı ressam Abidin Dino ile Sen Nehri kıyısında bir otelin en üst katında kalıyorlardı. Bu gezi, henüz birkaç ay önce evlenen Nazım ve Vera için aynı zamanda “balayı” niteliğindeydi…

O gece, Vera uyurken, Nazım kağıt kalemi aldı, pencerenin önüne oturdu ve Sen Nehri karşısında Vera’ya ithafen o güzelim “Saman Sarısı” şiirini yazdı… Aynı sırada Dino da kendi penceresinin önünde bir şeyler çiziyordu; Nazım şiirinde Dino’yu şu sözcüklerle

-Abidin uçsuz bucaksız hızın renklerini döktürüyor…

Nazım, o çok uzun şiirin bir bölümünde çok sevdiği arkadaşına şöyle seslenmişti:

-Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin?

İşin kolayına kaçmadan ama

Gül yanaklı bebesini emziren melek yüzlü anneciğin resmini değil

Ne de ak örtüde elmaların

Ne de akvaryumda su kabarcıklarının arasında dolanan kırmızı balığınkini

Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin?

Soru müthiş, soru muhteşemdi… Büyük ressam da bu soruya fırçasıyla değil, yine bir şiirle yanıt verdi. Çünkü Dino da biliyordu Nazım’ın sorusunun cevabının olmadığını. Mutluluğun resminin tuvallere sığmayacağını… “Mutluluğun Resmi” adını verdiği şiirinde sürgünlerin sona erdiği, Nazım’ın “Memleketimden İnsan Manzaraları” şiirine konu olan, buram buram........

© Nefes