Gazze haberlerini okurken, ajanstan önüme bir kare düştü.

Gazze’nin orta yerinde, Ez Zehra’da çekilmiş.

Enkazların arasında bir küçük çocuk.

Plastik bir leğeni kafasına geçirmiş.

Çevresindeki yıkık şehre bakıyor.

Bakar bakmaz Murathan Mungan’ın Yalnız Bir Opera şiirindeki o mısralar geldi dilimin ucuna ve mırıldandım:

“Şimdi biz neyiz biliyor musun?

Yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları gibiyiz.

Umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada

Bir şey bulduğunda neyi, ne yapacağını bilmeyen çocuklar gibi...”

1992’de Anadolu’da yayınlanmış bir şiirin dizeleri, 2025’te Filistin’de çekilmiş bir fotoğrafı bu kadar mı güzel tasvir edebilir?

***

Aylar, belki de yıllar önce evlerinden, mahallelerinden, köylerinden edilmiş binlerce öksüz savaş çocuğu, dün geriye kalan yıkıntılar arasında yakınlarını aradı.

Hepsi savaş bittiği için umutluydu ama hepsi son iki yıldır yaşadığı korkunun esiriydi.

Ancak ne umutlarının ne korkularının bir........

© Nefes