Merkeziyetçi toplum mühendisliği hamlelerinin sonuncusu: Türkiye Yüzyılı Maarif Modeli. Eğitimin, ideolojik amaçlar için nasıl bir aracadönüşebileceğinin dikkat çekici ve aslında acıklı bir örneği. Yeni müfredat, sessiz ve derin bir dokunuşla, gelecek nesillere hangi değerlerin aktarılması gerektiğine dair süptil bir rehberlik ve yönlendirme sunuyor.

Neden eğitim modeli değil de, maarif modeli?

Çünkü 1940'ların ortalarından bu yana İslamcı anlatının süregelen hikayesinde "eğitim" yerine “maarif" ifadesi kullanılır. Nurettin Topçu’nun maarif davası tartıştığımız yeni müfredatın en büyük ilham kaynağıdır. Maarif, yalnızca teknik bilgiye sahip insan yetiştirmekten öte, ahlaklı ve maneviyatına düşkün insan yetiştirmeyi amaçlar. "Bizim milli mektebimiz medresedir," anlayışı buradan gelir.

Peki bir partinin seçim kampanyası sloganının, bir eğitim modelinin ismi olarak kullanılması başlı başına problemli değil midir? Eğitim, farklı görüş ve düşüncelere yer veren, çeşitliliği, çok yönlülüğü, eleştirel düşünceyi destekleyen, sosyal adalet, empati ve toplumsal barışa katkıda bulunacak bireyler yetiştirmeye odaklanan, kapsayıcı bir yapıya sahip olmalıyken bu yeni model, daha en başından kendini bir parti programı gibi konumlandırmış durumda. Eğitim gibi kritik ve nesillere yön verecek bir alanın sadece tek bir siyasi partinin varlığına hizmet eder şekilde kamuoyunun önüne serilmesidurumu için ne kadar kaygı verici desek, az.

Ortada, özgür düşüncenin pekiştirilmesi gibi bir amaç kesinlikle yok, tek bir ideolojinin hükümranlığı için ter dökülüyor adeta.

Yeni müfredat için yapılan eleştirilere yönelik, "Pedagojik kaygılarla değil, ideolojik kaygılarla karşı çıkıyorlar," şeklindeki serzeniş isekendi içinde çelişkiler barındırıyor. Müfredata yöneltilen eleştirilerin ideolojik olup olmadığını sorgulamak şöyle dursun, asıl meselezaten müfredatın kendisinin pedagojik temeller yerine belirgin bir şekilde ideolojik hedeflere oturtulmuş olması........

© Muhalif