Bu ülkede yıllardır ilginç ve tehlikeli bir siyasal psikoloji yaşıyoruz.
İktidar hangi yanlışı yaparsa yapsın, hangi çelişkiyi üretirse üretsin, tabanın önemli bir kısmı bunu mutlaka haklı gösterecek bir gerekçe buluyor. Bu insanlar kötü niyetli değil; aksine yıllarca fedakârlık yapmış, ülkesinin iyiliğini samimiyetle isteyen insanlar.
Ancak siyasetle aidiyet arasındaki bağ, artık bir morfin etkisine dönüşmüş durumda. Morfin, en ağır acıyı bile hissettirmez; siyasi morfin de en büyük çelişkileri görünmez, hatta alkışlanır hâle getiriyor.

Bugün geldiğimiz noktada, dün “asla” denilenlerin bugün nasıl “normal”e dönüştüğünü gösteren onlarca örnek var. Bu örnekler sadece hafızayı tazelemek için değil; siyasal morfinin toplumsal etkisini anlamak için de hayati.

Bugün yaşanan çelişkilerin neden bu kadar büyük yankı uyandırdığını anlamak için, o dönemlerde kullanılan sert söylemleri hatırlamak gerekiyor.
2017’de Sancaktepe’deki mitingde Cumhurbaşkanı Erdoğan, AB liderlerinin Vatikan’da Papa’nın huzurunda toplanmasını “Haçlı ittifakı kendini gösterdi” sözleriyle ağır şekilde eleştiriyor, meydanlar alkıştan inliyordu.
Oysa yıllar sonra aynı Papa, Türkiye’de kırmızı halılarla karşılandı; dün “Haçlı ittifakı” diye suçlanan figür, bugün diplomatik nezaketle ağırlanıyordu.

Benzer bir sertlik içeride de hâkimdi:
“Biz teröristlerle masaya oturmayız, bu bizim siyasi terbiyemize uymaz” deniyor; muhalefet ise “İmralı’daki çocuk katilini çıkarmayı vadetmekle” suçlanıyordu.
O gün bu sözler, tabanın zihninde kırmızı çizgi hâline gelmişti.

Ancak aradan geçen yıllar söylemle eylem arasındaki makasın nasıl açıldığını acı biçimde gösterdi:

* “Papazı alamazlar” dendi; Brunson teslim edildi.
* “Deniz Yücel bırakılmayacak” dendi; gönderildi.
* “Faiz sebep” dendi; faiz zirve yaptı.
* “İsrail’le olmaz” dendi; ticaret rekor kırdı.
* “Sisi ile görüşmem” dendi; el sıkışıldı.
* “Miçotakis’i tanımam” dendi; masaya oturuldu.
* “Kaşıkçı davası sahipsiz bırakılmayacak” dendi; Riyad’a........

© Milli Gazete