Aşağıdan yürekler yakan bir feryat geliyor.

TV penceresinden bakıyorum, dedemin bembeyaz sakalları kıpkırmızı kanıyla boyanmış yolun ortasında yatıyor.

Halam, kucağında kafası ezilmiş çocuğunun üzerine eğilmiş ağlıyor.

Dayımın üç yaşındaki çocuğu, öldürülen babasının ve annesinin başında neler olduğunu anlamaya çalışıyor.

Yıkılmış evlerin altından çıkarılan cesetlerin başında hanımı, çocuğu, annesi babası ağlıyor.

Gazze Müslümanları yetim kalmışlar.

Anadan, babadan, dededen, nineden, dayıdan, amcadan, kardeşten yetim kaldıkları gibi, iman kardeşlerinden de yetim kalmışlar.

Rabbimiz, “Ne oluyor size” diyor.

Biz de bu uyarıyı, kendimize alalım da “Neler oluyor bize” diyelim ve gereğini yapalım.

Rabbimiz, biz Müslümanların hepsine hitap ederken “Ne oluyor size” diyor, biz de “Bizim dışımızdakilere diyor” diyerek, başkalarını suçlayarak işin içinden sıyrılmaya kalkıyoruz.

Hanımla, memlekette akraba ziyaretlerini yapıyoruz.

Hanımın akrabalarından yaşlı bir hanımefendi, hastaneden yeni çıkmış, hastanedeki bir durumunu anlatıyor: “Ellerimi ayaklarımı bağladılar, iki ayrı serum taktılar gittiler ama ağrıyı durduramıyorlar.

Ağzımla ellerimin bağını çözdüm, ellerimle de ayaklarımın bağını çözdüm, kaçacağım ama yerimden kalkacak gücüm yok.

Sürünerek, apalayarak kaçıyorum, serumların asılı olduğu aletler de arkamdan sürünerek geliyor.

Bir gürültü duydum, kulak verdim, “Kaçıyor, kaçıyor” diyorlar.

“Ben de şaştım kaldım, niye kaçar ki” dedim, “Geldiler, beni kucakladılar, yatağıma yatırdılar ve çözemeyeceğim şekilde yeniden bağladılar. Meğer kaçan benmişim.

Bağrı yanık bir Müslüman, halkı Müslüman olan ülkelerden birinin adını söyleyerek, “Neden bunlar bir şey yapmazlar?” diye bana soruyor.

Kadınlar, dağda koyunlardan süt sağarlarken, yaşlı beyni sulanmış kurt, sürüye saldırmış. Bütün kadınlar, korkudan bir araya toplanmışlar, “Amanın bir erkek olsaydı” diye bağrışırlarmış. Kadınlardan........

© Milli Gazete