Döne dolaşa, bıkmadan, usanmadan sorduğumuz o soru: Peki ama hayatın anlamı ne? Yukarıdan, Tanrı’nın baktığı yerden elbette bunun sonsuzlukla birleşen, büyük resme ait bir karşılığı var. Ama kul nezdinde, biz insanların gözüyle sürekli değişen cevaplarla yüz yüze geliyoruz. İyi bir insan olmak, iyiliğin bir parçasına dönüşmek, iyiliği yaymak, iyilik için nefes alıp vermek… İyiliğin merkeze alındığı bir cevap, her durumda insan vicdanına en uygun olanı galiba. Fakat mesele burada da bitmiyor. İyi bir insan olmak, kendine ve çevresine faydalı olmak mı, iş orada bitir mu? Yani kendisine ve başkalarına iyi gelmek başlı başına hayata anlamını vermek mi demek? Bu başkalarının sınırı nerede başlar, nerede biter? Birinci halkayı oluşturan çember, ikinciyi, üçüncüyü? Peki geriye kalanlar? Bizimle aynı dünyada, aynı süreci yaşarken yardımlarına koşamadığımız, seslerini duyamadığımız, sesimizi duymayanlar ne olacak? Onlar, orada durduğu, acı çektiği sürece kendine ve yakın çevrene iyi gelmiş olmak hayatının nihai amacına ulaşmadığını göstermez mi? İşte burada, sözün tam da bu noktasında insan oluşun sorumluluğu yüzeye çıkar ve şöyle der: Hayır, dünyada acı çeken son insan da hayata umutla bakana kadar sana rahatlık izni yok. Hiçbir şey yapamasan bile moralin bozuk gezmeli, hayata hüzünle bakmalı ve hücrelerini esir alan keyif vicdan aynasının karşısında mahcup bakmalı.

Doğrusunu söylemek gerekirse hayatı zehirleyen süreçleri göz önüne aldığımızda ömür o kadar da uzun değil. Hastalıklar, dalgınlıklar, boşa geçen zamanlar, zorunluluklar, ödevler, can sıkıntıları, kederler, öfkeler de hayata dahil. Tıpkı makul bir yolculuğu uzatan bataklıklar, çıkmaz sokaklar, dönemeçler, inişler ve çıkışlar gibi bilincin akışında da sayısız kesinti var. Üstelik bunların, bu kesintilerin herbirinin kendine mahsus katılaştırıcı etkisi, tam da o süreçlere özgü hayatı askıya almayı beraberinde getiriyor ve bir ömür aslında sanıldığından çok daha kısa hale geliyor. Bazen........

© Milat