Theodor Adorno’dan alınan bu tabir, içinde bulunduğumuz çağın ve içinden geçtiğimiz sürecin en güzel, en kapsamlı tanımlama girişimlerinden biri gibi görünüyor. Hoş, Adorno bu tabiri Kafka’dan ilhamla “tutunamayanlar”a izafeten kullanıyor ama belki de büyük bir sezgiyle bugünün dünyasına ve insanına işaret ediyor. Gerçekten de nerede olursak olalım ve nereye bakarsak bakalım etrafımızı devasa bir tükenmiş varoluşlar kümesi çevreliyor. Neredeyse hayatın kendisi bile tükenmeye/tüketilmeye ayarlanmışçasına insan ile doğa arasındaki bütün bağlar ya kopartılmış ya epritilmiş veya bir daha sıkılaştırılmamak üzere olabildiğince gevşetilmiş durumda. İnsanın içindeki yaşama arzusu, işlevi bitmişçesine bir kenara fırlatılıp atılmış ve onun yerine uyuşukluğa bağlı ölümcül bir isteksizlik konmuş. Atmosferden oksijen yerine can sıkıntısı teneffüs ediyoruz. Başkalarından enerji yerine bıkkınlık alıyoruz. Başkalarına ilham yerine tekrarlardan kurulu yorgunluklar veriyoruz. Bulunduğumuz bütün uzamlar hiçlikten besleniyor ve bu da yaşamla varoluş arasındaki tepkimeye halel getiriyor.

Kelimenin gerçek anlamıyla, iç dünyamızın yanı sıra dışarıdaki dünyayı, kendimizle birlikte gezegenimizi, değerlerimizle birlikte bizden habersizce değere dönüşmüş eko sistemlerin tamamını çürütme yarışındayız. İnsanın dışarıdan ve içeriden aşındırılması yarım yamalak hayatlar peyda ediyor ve ne beden ne ruh ne de zihin, olması gerektiği ışıltıyı salmak için kendinde güç bulabiliyor. Ruh da beden de zihin de mümkün olduğunca kendisini varoluşunun aşağılarına çekiyor, yukarı, daha yukarısı gittikçe uzaklaşıyor. Dünyaya karşı içtenliğini yitirmek kendine yönelik........

© Milat