Şiddet bulaşıcıdır. Şiddet gören şiddet uygular. Yahudiler İkinci Dünya Savaşı öncesi ve esnasında gördüğü şiddetin aynısını, hatta daha da fazlasını Filistinlilere uyguluyor. Dünkü, bombalanmış Gazze görüntüsü ile Piyanist filmindeki Yahudi yerleşiminin görüntüsü arasında ne fark var? Belki biraz daha fazlası: Çağın ruhuna uygun biçimde yenilenmiş savaş teknolojileri eşliğinde çocukları, kadınları, gençleri, yaşlıları öldürmek değil yalnızca; onların geride bıraktığı anıları, o anıların geleceğe taşınmasını somutlaştıran caddeleri, evleri, ağaçları, bahçeleri de yok ederek amacına ulaşmak ve orada, sadece orada durmak… Bu yok edişin bir boyutu daha var ki onu söylemeden geçmemeli: Hümanizm ve Aydınlanmadan başlayarak insanlığın ortak değerlerini yeni sentezlerle buluşturup daha güzel bir dünyada yaşamanın aracına dönüştürme uğraşı veren Avrupa kültürünün vardığı sefalet noktası. O da İsrail’in gece gündüz yukarıdan yağdırdığı bombaların arasında enkaza karışıyor ve dünyayı geçmişte olduğundan çok daha karanlık, çok daha vahşi, çok daha insanlık dışı bir gelecek beklediğini haber veriyor.

Bütün bunların arasında, bütün bunlara seyirci olarak istikbalin mahkemesinde sigaya çekilecek olan vicdanlarımız ağrıyor, acıyor, can çekişiyor. Dünyanın gözü önünde, kameralar ve canlı yayın eşliğinde, insan bir kez daha insanın “kurduna” dönüşüyor. İnsanlık bir kez daha insanlar tarafından katlediliyor. Sanki insanın amacı insan türüne son vermekmiş gibi modernleşmenin ürettiği imkanlar daha güzel, daha yaşanabilir, daha insanca bir dünya kurmak yerine, daha kötü, daha yaşamdan arındırılmış, daha hayvanca bir dünyanın hizmetine sunuluyor. Doğa bilimlerine mühendislik bilimleri de eşlik ederek insan soyunun son emarelerini de yeryüzünden silmenin mutlak aracına dönüşürken sosyal ve kültür bilimleri de o yok edişin meşru zeminlerini hazırlıyor, o yok edişe kültürel bir boyut ekliyor. Bir ülke, bir ulus, bir tarih, bir kitle, bir toplum göz göre göre çağın en vahşi savaş dinamikleri kullanılarak yok edilirken........

© Milat