Hakla batılın mücadelesi, ilk insan ve ilk peygamber olan Âdem (as) babamızın çocukları Habil ve Kabil ile başlar. Başka bir deyimle hak ve batılın savaşı, insanlık tarihi kadar eskidir. Mademki insan dünyaya imtihan için gelmiştir. O halde iyilik ve kötülük, hayır ve şer, adalet ve zulüm, tevhid ve şirk de olacaktı. Aklıselim mümine düşen iyilik, hayır, adalet ve tevhidin yegâne kaynağı olan İslam temsilcisi olmaktır. Bu bahtiyarlığa erdikten sonra da mümin bilemelidir ki, imtihan gereği, hakkın karşısındaki güçler onu rahat bırakmayacaklar. Her fırsatta, tüm imkânlarıyla hakkın karşısında duracaklardır.

Allah (cc) şöyle buyurur: “Yoksa siz; Allah, içinizden cihad edenleri (sınayıp) ayırt etmeden ve yine sabredenleri (sınayıp) ayırt etmeden cennete gireceğinizi mi sandınız?” (Âli İmran 3/142) Burada “Ben Müslümanım, benim kalbim temiz” demekle ya da gereği yaşanmayan kuru bir kelime-i şehadet getirerek gerçek Müslüman olunacağını ve cennete gidileceğini zannedenlere bir mesaj vardır. Hayatta yaşanılan acılar, ıstıraplar, korkular, kaygılar, sıkıntılar imtihan olmanın, gelişmenin ve tekâmül etmenin bir parçasıdır. Aslolan dertsiz, sorunsuz ve zahmetsiz bir yaşam değil; sorunları çözümleyen, zahmeti rahmete, mücadeleyi hayata dönüştüren, kötülükleri iyilikle savan, savaşı barışa çeviren, bollukla darlığı kaynaştıran, paylaşmayı ve dayanışmayı canlı tutan bir yaşamdır.

Diyebilir ki, bu batıl cephenin lokomotif gücü, var oldukları günden beri Yahudilerdir. Onlarca ayette lanete uğramış olmaları boşuna değildir. Tarihin derinliklerine inmeden, sadece İslam tarihine bakarsak, bu ümmetin dört Raşit Halifelerinden üçünün kalleşçe şehid edilmelerinden Yahudi’nin parmağı vardır. Resûlullah'ın (sav) vefatından hemen sonra yeşerip pıtrak gibi yayılan Şia’nın kurucusu........

© Milat