Bir halkın dilini, bir kadının sesini susturmaya çalışan
her davranış ve saldırı, aslında sahibinin
ruhundaki zincirlerin ve çirkinliğin sesidir.

Futbol sahaları, bir ülkenin kolektif heyecanının, zafer ve yenilginin, renklerin ve aidiyetin sahnelendiği modern arenalardır… Tribünler yeri geldiğinde büyük bir ailenin sofrasına, yeri geldiğinde de hiç beklenmedik bir nefretin ve ayrışmanın megafonuna dönüşebilir. Bursa’nın tarihi dokusunda yankılanan ırkçı ve cinsiyetçi küfürler, işte tam da bu ikinci ve ürkütücü dönüşümün acı bir tezahürü olarak karşımıza çıktı. Leyla Zana’ya yöneltilen küfürler ve söylemler, sadece bir siyasetçiye hakaret değil; aslında hepimizi ilgilendiren bir ahlaki çöküşün, tarihi ve insani değerlerden kopuşun yüksek sesle ilanıdır.

Sporun birleştirici dili yerini, bölücü, aşağılayıcı ve ötekileştirici bir söyleme bıraktığında, o sahada oynanan artık futbol değildir. Bursaspor-Somaspor maçında tribünlerden yükselen ve Kürt siyasetçi Leyla Zana’yı hedef alan ırkçı ve cinsiyetçi sloganlar, DEM Parti Eş Genel Başkanı Tuncer Bakırhan’ın ifadesiyle “açıkça Kürt düşmanlığının bir tezahürü” olarak kayıtlara geçti.

Bu olay, sıradan bir taraftar tepkisi değil; kadınların ve Kürtlerin kamusal alandaki varlığını, siyasal temsiliyetini hedef alan organize bir nefret dilidir. Bir kadının, bir annenin onurunu hedef alan bu galiz küfürler, eleştiri hakkını bir linç pratiğine dönüştürmenin utanç verici bir örneğidir. Bu ırkçı ve cinsiyetçi dil, ortak geleceği yok etmeye yönelik, cahilce ve yıkıcı bir tutumdur.

Kürt kültürü, Mezopotamya’nın kadim topraklarından süzülüp gelen, acıyla yoğrulmuş ama neşesini ve üretkenliğini hep korumuş bir bileşimdir. Bu kültürün en güçlü taşıyıcıları olan kadınlar, sadece devlete karşı değil, kendi toplumlarındaki feodal yapılara da direnerek bugünkü politik kimliklerini kazanmışlardır.

Zana’ya saldıran zihin yapısı, aslında kendi içindeki boşluktan korkuyor. “Ben Türküm” derken, yanındakinin “Ben Kürdüm” demesini kendi varlığına bir saldırı sayan bu........

© Medyascope