Non moi a miúdo, pero dende hai uns meses e de cando en vez, entretéñome na contemplación de vellas fotografías familiares. Chegaron ás miñas mans dende as dunha querida e tan chorada defunta que pasou á considerada millor vida non hai aínda nin sequera un ano. O mundo tamén comezou a cambiar dende que podemos almacenar instantes que pasaron quedando rexistrados nas que, pasado tamén o tempo, chamamos fotografías. Non hai nada , século e pico ou pouco máis, isto era posible. Mesmo na miña mocidade, na mocidade dos da miña quinta e aínda doutras, había xente convencida de que non debería deixarse fotografar co case que inevitable inconveniente de que “lle roubasen o alma”. Algo diso debería ser certo.

Na escolma fotográfica de cada un de nós, sen que a penas nos........

© La Región