Bugün güne biraz psikolojim bozuk başladım. Her sabah Körfez’den İzmit’e gelirken etrafa hep bir haberci gözüyle bakarım. Bizim Şadiye’ye de sık sık söylerim; “Sağa sola bakarken haberci gözüyle bak,” diye.

Bugün işe gelirken, durakta anne ve babasıyla birlikte oturan küçük bir çocuk gördüm.

Anne babası çocuğa bağırıyordu. Bir babası susuyor, anne bağırıyor; arada bir de tokat atıyordu. Duraktakiler olarak hepimiz şaşkınlıkla izledik. Müdahale etsek bir türlü, etmesek bir türlü…

İnsan ister istemez etkileniyor. Çocuk bize ezik ve masum bakışlarla bakarken insanın içi acıyor.

Bilirsiniz, benim için çocuklar kırmızı çizgimdir. Tam da Nasreddin Hoca’nın çocuklara oyuncak dağıtmaya gittiği anı hatırladım; açıkçası darmadağın oldum.

Bir çocuğun dünyası, anne ve babasının ses tonuyla şekillenir. Sevgiyle kurulan bir cümle güvene dönüşürken, öfkeyle kalkan bir el yıllarca süren yaralara neden olabilir. Ne yazık ki bugün hâlâ birçok çocuk, en güvende olması gereken yerde, yani kendi evinde şiddetle........

© Kocaeli Koz