İnsanı insan yapan şey artık ne kalbi, ne sözü, ne de emeği.
Yeni çağda değer, sayılara indirgenmiş durumda:
kaç kişi beğendi, kaç kişi paylaştı, kaç kişi izledi?
İnsanlık, bir istatistiğe sıkıştı.
Etkileşim sayısı, varoluşun ölçüsü hâline geldi.
Oysa insan, algoritmaların hesaplayamayacağı kadar derin bir varlıktır.

Dijital çağın ironisi şu: Her zamankinden fazla iletişim hâlindeyiz, ama hiç bu kadar kopuk olmamıştık.
Mesajlar, bildirimler, paylaşımlar arasında bir “varmış gibi” iletişim kuruyoruz.
Birbirimizi tanıyoruz ama tanımıyoruz.
Birinin yüzünü defalarca görüyoruz, ama gözlerinin içine bakmayı unutuyoruz.
Sanal bağlar çoğalırken, insani bağlar inceliyor.

Etkileşim, bir bağlantıdır; ama bağ değildir.
Bir paylaşımı beğenmek, bir insana dokunmakla aynı şey değildir.
Mevlana, “Sen neye bakarsan, o da sana bakar” der.
Ama biz artık birbirimize değil, ekranlara bakıyoruz.
Ve bu bakışta bir sıcaklık değil, soğuk bir yansıma var.

İletişim bilimi açısından........

© Kıbrıs Postası