Tekerlikli demir karyola ile Yoğun Bakım ünitesine girdiğimde kadim dostum Ahmet Tolgay’ın sevgili eşi Sevim hanımın, yanındakilere “Aha Akay Cemal’i de getirdiler” dediğini işitmiştim. Beni Nöroloji’den eski arkadaşlarımdan Orhan almış ve Yoğun Bakıma getirmişti. Orhan ile dostluğumuz geçmişe dayanırdı. Asmaaltı’nda Erdal’ın yedek parça dükkanında rahmetli Taner Orhon ve diğer arkadaşlarla buluşur, sohbet ederdik.

Yoğun Bakımda doktorların yanı sıra, hemşire ve hastabakıcılar, hatta temizlikçiler sanki de bir seferberlik ruhu içinde, iş birliği ve dayanışma halinde hastalara şifa dağıtmaya çalışıyorlardı. Günler, haftalar geçerken, hasta yakınlarının ziyaret saatleri de dört gözle bekleniyordu. Yakını gelenler mutlu, gelmeyenlerse hüzünlüydü. Ahmet Tolgay arkadaşımız hemen her gün kıymetli eşi Sevim hanımı ziyaret eder, kısa bir sohbetten sonra ayrılırken, “Hadi Akay, geçmiş olsun gene görüşürüz” diye mesajını verirdi.

Ancak o beş dakika görüşme kime yeterliydi ki! Belki kurallar onu gerektirirdi, ancak 50-60 yıl bir yastığa baş koymuş Ahmet – Sevim Tolgay gibi eşler için birkaç........

© Kıbrıs Gazetesi