İkinci çözüm süreci ya da iktidarın tercih ettiği adlandırmayla terörsüz Türkiye süreci düz, muntazam bir yürüyüş yolu vadetmiyor.

Engebeli, yer yer engelli, düşüp kalkmalı bir güzergâh vadediyor.

Evet, tabuyu ilk MHP lideri Bahçeli yıktı. Kapıyı ilk o açtı.

Başka bir siyasetçinin yapamayacağı bir şeydi bu.

Yılların emeğiyle kendi oluşturduğu kamuoyunu bugüne kadar sevk ettiğinin tam aksi istikamete sevk etti.

Erzurum’da kürsüden ahaliye urgan attığı yerlerden PKK’nın ‘kurucu önder’i Öcalan’a kadar geldi.

Karmaşık bir mesele. İşin içinde Suriye var, İsrail var.

Suriye’deki Kürtler var.

PYD var, SDG var, ABD var.

Biz mi kotardık?

Emin değilim.

Oldukça karmaşık, çok unsurlu bir hikâye.

Bizi de kapsayan bir organizasyon olma ihtimali daha yüksek.

Öcalan’la görüşme sürecin handikaplarından biriydi.

Cumhurbaşkanı Erdoğan ağırdan alıyordu.

Olur muydu, olmaz mıydı?

Dünyanın en büyük terör örgütlerinden birinin lideriyle TBMM’nin resmi bir heyeti, yanına kadar gidip görüşmeli miydi görüşmemeli miydi?

Bu handikabın aşılması da Bahçeli’nin hamlesiyle mümkün hale geldi.

“Gerekirse ben giderim.”

Deyince yollar........

© Karar