Bu hafta niyetim buydu aslında, “Ne kadar karamsar, ne kadar umutsuz yazılar yazıyorsun" diyenler için güzel, umut dolu, rengarenk bir gökyüzü çizecektim buralara. “Unutulanlar” diye başladığım yazılarda bu haftalık unutulanlara ara verecek, nefes alacaktım kendim de. Kapkaranlık geceye araladım penceremi, yıldızlar doldu odama. İçlerinden en canlısını seçtim ayırdım sağ yanıma.

Sonra…

Topladım saçlarımı arkadan, ardımda bıraktığım her şey kadar dağınık.

Duvarım ağlamaklı bulut rengi,

gözlerim gökyüzünden uzak.

Hiçbir zaman yakından sevemediğim köpeklere ayırdım kucağımı.

Odamdaki koltuğum, eteğimden döktüğüm yasa bürünmüş, eşiğimde gidenlerin ayak izleri. Bir tarafım yeşil bahçe, bir tarafta okuduğum kitaplar bile umut vermiyor. Kendi elimden tuttum, uçurumdan atacağım.

‘Hadi ne olur biraz gülümse…’ dedim kendime.

20 Temmuz 2015 de Suruç’ta 33 genç arkadaşımızı kaybettik. Üzerinden yıllar geçti- ne yaşanılanlar değişti ne de adaletsizlik. Acılarımız büyüyerek devam etti. Her gün bir yenisini ekledik, kapımıza bıraktığımız ayakkabılarımızın yanına. Tam bu da geçti, bir........

© İz Gazete