“Allah’a yönelen, O’na ortak koşmayan kimseler (olun). Kim Allah’a ortak koşarsa, sanki gökten düşmüş de kendisini kuşlar kapışıyor veya rüzgâr onu uzak bir yere sürüklüyor gibidir.” (Hac: 31)

Bu yazımızda ümmet-i Muhammed’in, tabiatıyla da Müslüman Türk Milletinin Kitaba vâris kılınma sebepleri üzerinde duracağız.

Fâtır: 32’den ve bu ayeti şerh ve izah eden hadislerden ortaya çıkan gerçekler doğrultusunda, bu ümmetin Kitaba vâris kılınma sebeplerini üç başlık altında toplayabiliriz:

- Emr-i bi’l maruf, nehy-i ani’l münker yapmaları,

- Allah’a şanına layık bir şekilde iman etmeleri,

- Her türlü şirkten uzak olmaları

Şimdi bunların her birini kısaca izaha çalışalım:

1- Emr-i bi’l maruf, nehy-i ani’l münker yapmaları:

Kitaba vâris ümmetin sahip olduğu temel hususiyet budur: Emr-i bi’l maruf, nehy-i ani’l münker yapmak.

Emr-i bi’l maruf, nehy-i ani’l münker yapmanın hayati önemine ve bunu terk etmenin tehlikesine, Kuran’da da, hadislerde de büyük yer verilmiştir.

Kuran’da, Hakk’ın rızasına uygun hareket eden kimselerin ve birbirlerinin velisi oldukları haber verilen mümin erkek ve kadınların temel özellikleri arasında emr-i bi’l maruf, nehy-i ani’l münker yapmaları da sayılır.

Mesela Hac: 41. ayet mealen şöyledir:

“Onlar, öyle kimselerdir ki, kendilerine yeryüzünde iktidar verdiğimiz takdirde, namazı kılarlar, zekâtı verirler, iyiliği emrederler, kötülükten vazgeçirmeye çalışırlar.” (Hac: 41)

Keza Tevbe: 21 de şöyledir:

“İnanan erkekler ve kadınlar, birbirlerinin velisidirler. İyiliği emreder, kötülükten men ederler.” (Tevbe: 71)

Emr-i bi’l maruf, nehy-i ani’l münkerin imanla çok yakın münasebeti vardır. Şu hadis-i şerif bu önemli gerçeği ortaya koymaktadır:

İbn Mes’ud’dan (r.a.) rivayet edildiğine göre, Rasûlullah (s.a.v.) şöyle buyurmuştur:

“Allahü Teâlâ’nın benden önceki her bir ümmete gönderdiği peygamberin, kendi ümmeti içinde sünnetine sarılan ve emrine uyan ihlâslı ve seçkin yakın çevresi ve ashâbı vardı. Bu samimi çevre ve ashâbından sonra, yapmadıklarını söyleyen ve emrolunmadıklarını yapan kimseler onların yerini aldı. Böyle kimselerle eliyle cihad eden mü’mindir, diliyle cihad eden mü’mindir; kalbiyle cihad eden de mü’mindir. Bu kadarcığı da bulunmayanda hardal tanesi ağırlığında bile iman yoktur.” [1]

Sahabe-yi Kiram’ın, iman etmek sadedinde Rasûlüllah’a (s.a.v.) yaptıkları biatin muhtevası ve şartları içinde de emr-i bi’l maruf, nehy-i ani’l münker önemli bir yer tutmaktadır:

Ebü’l-Velid Ubâde İbni Sâmit (r.a.) şöyle dedi:

“Biz Rasûlullah’a (s.a.v.) zorlukta ve kolaylıkta, sevinçli ve kederli anlarda, başkaları bize tercih edildiği zamanlarda kendisini dinleyip itaat etmeye, açıkça küfür sayılan bir şey yapmadıkları sürece devleti yönetenlerin işlerine karışmamaya, nerede olursak olalım hakkı söyleyeceğimize ve Allah hakkı için hiçbir kınayıcının kınamasından korkmayacağımıza dair bey’at ettik.” [2]

Yine hadis-i şerifte -ayet-i kerimeyi de delil getirerek- İsrailoğullarının dinden sapmasının emr-i bi’l maruf, nehy-i ani’l münkeri terk etmekle başladığı haber verilmektedir:

İbn Mes’ud’dan (r.a.) rivayet edildiğine göre, Rasûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu:

“İsrailoğulları arasında dinden sapma, ilk defa şöyle başladı:

Bir adam bir başka adama rastlar ve ‘Bana baksana! Allah’tan kork ve yapmakta olduğun şeyi terk et! Çünkü bu sana helâl değildir!’ derdi. Ertesi gün, aynı işi yaparken o adamla tekrar karşılaşır ve kendisini yaptığı kötü işten nehyetmediği gibi, onunla yiyip içmekten ve birlikte olmaktan da çekinmezdi. Onlar böyle yapınca Allahü Teâlâ kalplerini birbirine benzetti.

Sonra Rasûl-i Ekrem şu âyeti okudu:

“İsrâiloğullarından kâfir olanlar Hz. Davut’un ve Meryem oğlu İsâ Aleyhisselam’ın diliyle lânetlenmişlerdir. Bunun sebebi, baş kaldırmaları ve aşırı gitmeleriydi. Birbirlerinin yaptıkları fenalıklara mani olmuyorlardı. Yapmakta oldukları ne kötü idi! Onlardan çoğunun inkâr edenleri dost edindiklerini görürsün. Nefislerinin onlara âhiret hayatı........

© İstiklal