“…Muhammed’in canını elinde tutan Allah’a yemin ederim ki, Allah yolunda cihad edip öldürülmeyi, sonra cihad edip yine öldürülmeyi, sonra tekrar cihad edip tekrar öldürülmeyi çok arzu ederdim.” (Müslim, İmâre 103.)

Bir evvelkinin devamı olarak bu yazımızda da silahlı savaş manasındaki cihadı anlatmaya devam ediyoruz. Geçen yazımızı konuyla ilgili ayetlerin mealleriyle noktalamıştık. Cihad konusunda Sevgili Peygamberimizin (s.a.v.) hadislerine geçmeden evvel, şu konuda kısa bir açıklama veya hatırlatma yapmak gerektiğini düşündüm:

Bilindiği üzere Yüce İslâm’ın Kur’ân ve Sünnet (hadisler) olmak üzere iki ana kaynağı vardır. Bir meselenin dinden olup olmadığı bu kaynaklara bakılarak belirlenir.

Son zamanlarda ayrık otu gibi her yerde bitmeye başlayan ve “Bize Kur’ân yeter” deyip Allah Rasûlünün (s.a.v.) “dinin /Kur’ân’ın açıklaması” mahiyetindeki Sünnet ve hadislerini dikkate almayan bir güruh peyda olmuştur. Esasen bu halleriyle bunların yaptıkları, İslâm’ı kökünden dinamitlemek ve dini parçalamaktır. Keza Nisâ: 150 – 151. Ayetlerde geçtiği gibi, Allah ile Rasûlünün arasını ayırmaktır. Ki bunu yapanların küfre düşecekleri ve dolayısıyla Allah’ın azabına uğrayacakları da yine ilgili ayetlerde anlatılmaktadır.

O yüzden Sünnet ve hadislerin, tabiatıyla da Hz. Peygamber’in (s.a.v.) dindeki yerini bilmek hayatî önem taşır. Biz bu konuyu âcizane “Cevabımız Var” adlı kitabımızda 190 sayfayı aşkın ilk bölümde delilleriyle anlattık. Okuyucularımızdan faydalanmak isteyenlere buradan hatırlatmış olalım.

Konumuz cihad iken bu konuya da temas etmemizin sebebi şudur:

Silahlı savaş yahut cihadın önemine işaret eden ayetlere yer verdikten sonra, konunun bir de hadis-i şerifler ışığında ele alınmasını lüzumsuz görmek gibi bir vehime kapılmak çok büyük bir yanlıştır.

Evet, Müslümanlar silahlı savaş anlamındaki cihada çok sayıdaki hadis-i şerifle de teşvik edilmiştir.

Silahla yapılan cihadın zamanı geçmiştir diyenler, bu hadisleri hiç mi görmüyorlar, hiç mi okumuyor veya duymuyorlar, gerçekten merak ediyor ve hayretler içinde kalıyoruz.

Şimdi hiçbir yoruma girmeden bu hadislerden bazılarına kulak verelim ve takdiri muhterem okuyucularımıza bırakalım:

Ebû Hureyre’den (r.a.) :

Resûlullah’a (s.a.v.),
“Hangi amel daha faziletlidir?” diye soruldu.
“Allah’a ve Resûlüne inanmak” buyurdu.
“Sonra hangisi?” denildi.
“Allah yolunda cihad etmek” karşılığını verdi.
“Bundan sonra hangisi?” denilince, “Allah katında makbul olan hacdır” buyurdular.”

Ebû Zer (r.a.) şöyle dedi:

“Yâ Resûlallah! Hangi amel daha faziletlidir?” diye sordum.
“Allah’a iman ve Allah yolunda cihaddır” buyurdular.”
Enes’den (r.a.) rivâyet edildiğine göre, Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu:
“Allah yolunda yapılan bir sabah ve akşam yürüyüşü, hiç şüphesiz dünyadan ve dünya varlıklarından daha hayırlıdır.”

Ebû Saîd el-Hudrî’den (r.a.):

Bir adam Resûlullah’a (s.a.v.) gelerek,
“İnsanların hangisi daha üstündür?” diye sordu. Peygamberimiz,
“Allah yolunda canıyla ve malıyla cihad eden kimse” buyurdu. Adam,
“Sonra kimdir?” diye sordu. Efendimiz,
“Bir vadiye çekilip Allah’a ibadet eden ve insanları şerrinden uzak tutan (insanlara zarar vermeyen) kimse” buyurdular.”

Ebû Hureyre’den (r.a.) rivâyet edildiğine göre, Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu:

“Allah Teâlâ kendi yolunda cihada çıkan kimseye, ‘Onu sadece benim yolumda cihad, bana îman, benim resûllerimi tasdîk yola çıkarmıştır’ buyurarak kefil olur. Allah, o kimseyi şehid olursa cennete........

© İstiklal